we made a cool person

Właścicielka tego pokoju za miesiąc skończy cztery lata. Lubi rysować, malować, lubi kolorowanki, gry i książki, lubi Kubusia Puchatka, Mikołajka, potwory, sowy, kotki i konie. Czasem boi się ciemności. Jest już trochę kobietką, często szykuje sobie nieziemskie stylówy, wpina we włosy siedemnaście spinek, smaruje usta pomadką z myszką Miki, zakłada kalosze, opaski i paraduje po domu, bawiąc się w szkołę/lekarza/mamę dzidzi/superbohatera. Jej mama prawie do matury dzieliła pokój z bratem, zawsze uwielbiała ładne drobiazgi, dekoracje, więc teraz się wyżywa i stroi, dekoruje, przestawia. Zazdrości, chciałaby na chwilę mieć prawie cztery lata i spać w takim łóżeczku, a nie na półkotapczanie, jak to miało miejsce w '86.

Zofia to niezła bestia, charakterna istota, uparta indywidualistka. Jej dziewczęcość jest w sam raz dziewczęca i taki staram się, żeby był jej pokój. Kreatywny i barwny jak ona, nie unikam panicznie różu, choć przyznam, że cały czas boję się, że ona może wejść w tę koszmarnie różową fazę. Może właśnie z tego lęku trochę jej go daję, żeby się kiedyś wygłodniała nie rzuciła na ten plastikowy kicz. Dozuję z umiarem, i róż, i stereotypowo dziewczęce zabawki i gadżety.

Dlatego, że chciałabym, żeby wyrosła mi na silną, pewną siebie, barwną, wielowymiarową kobietę. Nie ograniczaną stereotypami, że coś jest dla kobiet, albo tylko dla mężczyzn. Póki co idzie mi dobrze: Zosia chce być bohaterem, lubi zabawy w strażaka, ale równie często wozi dzidzie w wózku, gotuje zupki, układa małpę do snu, a potem buduje dom z  klocków. Jest podwórkowym szaleńcem, który włazi i wspina się, gdzie popadnie, jest wulkanem energii, używa za trudnych jak na swój wiek wyrazów, umie lepić pierogi i zbudować stajnię pod biurkiem. Nie udaje księżniczki, chce być strażaczką (sic!), tak jak mama kiedyś marzyła o byciu ministrą.

Ostatnio coraz częściej czuję, że ją lubię. Nie tylko kocham, jak matka swoje dziecko. A kocham jak wariatka, może nawet za często jej o tym mówię i mam napady całowania. Ja po prostu lubię ją jako człowieka, fajnie się z nią rozmawia, dobrze spędza razem czas. Dobrze jest lubić swoje dziecko chyba. Fajnego człowieka zrobiliśmy.

...

The owner of this room will turn four next month. She likes drawing, painting, colouring books, games and reading, Winnie-the-Pooh, monsters, owls, cats and ponies. She is sometimes afraid of the dark. She is a little bit of a woman, likes to style herself: puts wellies on, a dozen of hairgrips, some Mickey Mouse lipbalm and walks around the house pretending to be a teacher/doctor/ a baby's mum/a superhero. Her mum spent too much of her life sharing a room with her brother plus she's always loved pretty details and decorations so now she is crazy about styling and decorating this room as a form of compensation for her childhood. She is sometimes jelous and wishes she was four again for a while.

Zofia is a hell of a beast, a diehard creature, a stubborn individualist. Her girlishness is just enough girlish and so I try to decorate her room. Creative and colourful like she is, I don't avoid pink, although I am still afraid she may enter the kitchy pinky phase.  Perhaps it's becouse of this fear that I give a bit of it, so that she doesn't jump into it all hungry for 'girly' stuff. I doze it with restraint, both: the pink and the steoretypically girly toys and gadgets.  

That's because I want to her to grow up to a strong, confident, colourful, multidimensional woman. Not limited with stereotypes that some things are for women, some are for men. So far, so good: Zosia wants to be a hero, likes to play a firefighter, but as often carries babies in her toy pram, cooks soups, puts her monkey to bed to later build a brick house. She is an outdoor daredevil, who climbs onto everything she walks into, she is an energetic volcano, uses too difficult words, knows how to shape dumplings and build a stable under her desk. 

Recently, more and more often I feel I like her. Not only I love her like a mother loves her child. And I do adore her like a crazy, perhaps I even it too often and I cuddling attacks. I simply like her as a person to talk to and spend time with. I think it's a good thing to like your kid. We a made a cool person, really.