przemiana głównego bohatera

"If a man says he'll fix it, he will. There's no need to remind him every six months about it" - prześmieszne, co?

Chyba z kilkudziesięciu wesołych kumpli kliknęło swoje radosne i porozumiewawcze "lubię to" pod tym hasłem, kiedy jakiś czas temu mój mąż wrzucił znalezioną gdzieś w sieci tę złotą myśl na Facebooka. Domowa prokrastynacja to taka typowo męska choroba, atakuje zazwyczaj samców w sile wieku, odbierając pamięć, siłę i moce sprawcze wszystkim tym mężom, chłopakom i partnerom, których żony, dziewczyny i partnerki poprosiły o jakieś prace remontowo-naprawcze w mieszkaniu. Nie wiem, może chorował na to tylko mój mąż i kilkudziesięciu jego znajomych, ale coś czuję, że niejedna z Was mogła to przerabiać - jakieś półki czy ramki czekające tygodniami w kącie na wywiercenie dziur? Jakieś odwlekane miesiącami remonty? 

Przez ostatnie lata było tego u nas sporo - po pierwsze dlatego, że nasz kapitalny remont przed wprowadzeniem się był w robiony w pośpiechu i na lołbadżecie przez majstra - patałacha. Po drugie - ponieważ jestem kochającą zmiany, ład i porządek perfekcjonistką. Zawsze też były jakieś ważniejsze sprawy na głowie albo pilniejsze wydatki. Do czasu, gdy nastąpiła przemiana głównego bohatera (choć nie na szczycie Mont Blanc). Nie wiem, chyba piorun strzelił dziada, albo mu zawodowa solidność weszła w krew, rozlewając się życiodajnym strumieniem na wszystkie dziedziny życia. Coś się niewątpliwie musiało wydarzyć, bo w naszym mieszkaniu zaczęły dziać się cuda. Mój mąż (ten sam, którego tak strasznie śmieszyła jego życiowa dewiza) zaczął remontować, urządzać, naprawiać, wiercić, wieszać, skręcać i ustawiać. Nie kwestionował zasadności żadnego z moich pomysłów, płacił i robił oraz - uwaga, uwaga - wychodził z inicjatywą (sic!). W ciągu pół roku naprawiliśmy wszystkie niedoróbki majstra - patałacha, odmalowaliśmy i naprawiliśmy wszystko, co leżało odłogiem, nie tknięte przez ostatnie lata. Bo nie było czasu, kasy, bo mu się nie chciało.  Cudowne pasmo remontów rozpoczęło się jesienią od naszego pokoju i Zośki, w styczniu na warsztat wzięliśmy jadalnię z przedpokojem, później był remanent i przemeblowanie u dziewczyn.

Teraz - gdy Hanka już trochę podrosła i zima się skończyła, dokończyliśmy dzieła. Proces odświeżania i naprawiania niedoróbek zakończyliśmy wczoraj dwudniowym liftingiem kuchni. Nie zdążyłam Wam jeszcze pokazać łazienki, a on już skończył odświeżać kuchenne ściany - takiego mam męża! Nie pytajcie mnie, jak to zrobiłam, bo nie robiłam nic. Nie wiem czemu, ale odmalował i naprawił wszystko - mój stary wymiata.

  ...

łazienka - przed:

Nareszcie znalazłam racjonalne uzasadnienie i znienawidzony przeze mnie błękicik mógł odejść - ściany były już zniszczone i brudne. Cała łazienka zagraciła się jakoś niemiłosiernie ostatnio i musiałam, po prostu musiałam to wszystko jakoś wizualnie uspokoić i uporządkować. Nareszcie pożegnałam też ostatnie ślady moich prowansalsko - romantycznych fascynacji. Błękicik ustąpił miejsca bieli - nad kaflami, a na czwartej ścianie - ciemnej szarości. Szafka z lustrem zawisła wreszcie tam, gdzie zawsze było jej miejsce, a gdzie były jakieś (jak widać - do przeskoczenia) konstrukcyjne przeszkody, które utrudniały jej zawieszenie. Kilka nowych dodatków - dywanik, wieszaczki, ręczniki, koszyki i gałki - i łazienka jest już też w konwencji black&white. A ten sam facet, który poprzednio zapaćkał łazienkę na niebiesko koślawo jak pijany, teraz malował kratkę wentylacyjną na kolor ściany oraz śrubki sprayem, zanim przykręcił nimi czarny wieszak (sic!). Także ten, dziewczyny, nigdy nie wątpcie w swoich facetów, nawet jeśli wiertarka szwagra kurzy się w kącie już trzeci miesiąc.

  ...

łazienka - po:

 

 

 1 // 2 // 3 // 4 // 5 // 6 // 7

 

 1 // 2 // 3 // 4 // 5 // 6 // 7 // 8