jadalnia, nadzieja i dieta

W tym roku to już na pewno się uda. 2015 wygląda mi na rok, w którym wreszcie zostanę chudym człowiekiem.

Do dzieła przystąpiłam bez zbędnego pośpiechu. Powszechnie wiadomo, że pośpiech nie sprzyja odchudzaniu, przystąpiłam więc nie pierwszego, a piątego dnia stycznia. Wiadomo wszak powszechnie, że odchudzanie należy zaczynać od poniedziałku. Przystąpiłam więc w poniedziałek, by we wtorek już nagrzeszyć. Dziś mamy środę, a jeszcze nie zrobiłam żadnego killera, ani nawet skalpela, szlag by to trafił. Zajmowałam się domem i dziećmi: jedno wyprawiłam do szkoły na siódmą, by ją potem o trzynastej odebrać, drugą przebierałam, przewijałam, karmiłam. Tak, głównie jednak karmiłam, Hanka wisi na mnie praktycznie bez przerwy. Może się dziecko kochane pokapowało, że już środa, a ja się wciąż nie odchudzam. Może i ona zostanie tym cudotwórczym bobasem, który wysysa z matki tłuszczowe depozyty. Bo Zośka niestety wysysała wszystko - mleko, energię życiową, tylko nie depozyty. 

Ja tu o depozytach, a o jadalni miało być. Chciałam dziś o zmianach generalnie i stąd moje myśli przeskoczyły od przemeblowania do utraty kilogramów. Przestawianie mebli w mieszkaniu stało się moją noworoczną tradycją. Daje mi złudne poczucie życiowej rewolucji, świeżego startu, to taka aktywność zastępcza, która pozwala mi na chwilę stać się osobą zmieniającą swoje życie. Jak tak zdejmuję wszystko z półek, jak się tak naprzestawiam i nasprzątam kotów kurzu zza nieruszanych przez parę miesięcy regałów, czuję się jak nowo narodzona. Dzięki temu nie wpadam jeszcze w depresję z powodu pierwszych niepowodzeń w diecie. Wpadnę w nią za miesiąc, tymczasem przemeblowawszy, czuję się jak człowiek zmieniający swoje życie. Związek depozytów z przemeblowaniem jest jeszcze taki, że istotną częścią nowego ładu jest nowe, wielkie lustro. Pierwsze w tym domu, w którym (o, zgrozo) widać całą sylwetkę. Jakkolwiek wolałabym nie oglądać się od szyi w dół siedemdziesiąt sześć razy na dobę, to wiem, że powinnam. Jak mawiał Witia Pawlak z "Samych Swoich" - "jak ja się napatrzę, tak dobrze, i w nocy się przyśni, to jej tak nienawidzę, że strach". Taki mam plan generalnie - napatrzeć się, znienawidzieć i zmusić do działania. Ale to od poniedziałku. Będę mieć nadzieję, jak stanowi napis na ścianie nad ławką - to kolejny, ostatni już związek nowej jadalni z chudnięciem.

 

Ta część mieszkania - choć tak przeze mnie lubiana, jest dość problematyczna. A może właśnie dlatego? Od kiedy tu mieszkamy, mam kłopot z bliskością drzwi wejściowych. Otwarcie kuchni z jadalnią na przedpokój było chyba trochę zbyt radykalne i nie do końca przemyślane - pozbawiliśmy się przez do osłony przed kurtkami, butami i całym tym przedpokojowym chaosem, który niekoniecznie chcę mieć na widoku, gdy jem śniadanie. Rozważałam nawet dostawienie małej ścianki działowej, ale w związku ze sprzeciwem kolegi małżonka, musiałam pozostać w kręgu rozwiązań meblowych. Kłopot drugi polegał na tym, że odkąd stoi u nas duży stół, barek nie może już pełnić swojej pierwotnej funkcji - oddzielenia części kuchennej od jadalni i jednoczesnego dodatkowego blatu roboczego. Nie może, bo brakuje miejsca, wygląda to może i nieźle, ale niestety nie daje się wtedy swobodnie ruszać wokół stołu. I tak ostatnio na ścianie od wejścia stały kolejno: barek w charakterze szafki przedpokojowej (na listy, klucze, pierdoły, a w skrzynkach na półkach przechowywaliśmy czapki, parasolki i tym podobne gadżety), wysoki regał z używanymi na co dzień naczyniami i witryna na szkło. I to ona, jako używana może maksymalnie trzy razy do roku, została wytypowana do opuszczenia jadalni. Uznałam, że przy tak ograniczonej powierzchni (53 m) i takich problemach z przechowywaniem (wylewa nam się z szaf i szafek) nie możemy sobie pozwolić na trzymanie mebla, w którym stoją tylko kieliszki, patery i dzbanuszki, a który zajmuje pół ściany. Witryna wyleciała, barek (mimo, że nie oddziela) z powrotem służy do celów kuchennych, a przy drzwiach walnęliśmy sobie szafkę na buty. Ta rozwiązuje problem obuwia walającego się koło stołu, bo kurtki już od jakiegoś czasu nauczyliśmy się trzymać w szafie po drugiej stronie przedpokoju. Wieszak (musimy go jeszcze przenieść kawałek wyżej i w prawo) jest już głównie dla gości czy tak jakoś roboczo, powiedziałabym. Wciąż będziemy jeść koło butów, ale przynajmniej jest schludniej, skończył się wizualny chaos, a pomieszczenia wygląda dzięki lustru na większe - gdy pokazałam zdjęcia na instagramie, posypały się komentarze, że mam wielkie mieszkanie. Czyli metamorfoza udana :) Jak myślicie?

lustro HEMNES - IKEA

szafka BESTA - IKEA

sznur żarówek - Smukke

plakat typograficzny "hope" - Nudy nie ma design

kosz w trójkąty Ferm Living - Scandikids

cerata w gwiazdki - Oleado

koszyk czarny druciany i drewniany pojemnik na stole - H&M Home

lawendowe gałki do szafki - Zara Home

czarna lampa nad stołem - Westwing