zatrzymać złe sny

 

Uchronić przed złymi snami. Ech, gdyby potrafiły to te koronki, pomponiki i wstążeczki!

Gdyby umiały odpędzić koszmary i lęki. Ile dzieci mogłoby mieć spokojne sny, ile łóżek pozostałoby suchych? Gdyby ta delikatna sieć rzeczywiście przepuszczała tylko kolorowe marzenia, ile małych głów pozostałoby wolnych od strasznych wizji - od kłótni rodziców, śmierci dziadków, złośliwych kolegów, od scen strachu, wstydu i zażenowania?

Cały piątek spędziłam martwiąc się o Zośkę, zastanawiając się, czy tym razem uda jej się wystąpić w szkolnym przedstawieniu. Wydawała się gotowa, w ciągu ostatniego półrocza zaliczyła gigantyczny przyrost odwagi, ale szczerze mówiąc (jakkolwiek wstyd mi teraz) - nie wierzyłam, że to się w końcu uda. Za dużo razy tuliłam ją, zawstydzoną uciekinierkę, podczas gdy inne dzieci recytowały swoje wierszyki. Zawsze miałam ochotę zabrać ją stamtąd, by zakończyć jej wstyd, żeby już znikło poczucie porażki, które, mimo moich starań i zapewnień, wiem, że i tak czuła. Chciałam schować ją przed spojrzeniami innych, a zamiast tego mówiłam, że następnym razem da radę. Jedyne, co mogłam robić, to wzmacniać jej poczucie własnej wartości na co dzień. W piątek Zosia powiedziała swoją rolę, wygrała walkę ze sobą, a ja ryczałam jak bóbr na wiadomość, że jej się udało. Powiedziała, że bardzo jej pomogła nasza poranna rozmowa - gadka motywacyjna znaczy się, że mi wyszła. Gdybym wcześniej chowała ją przed spojrzeniami innych, gdybym nie dała jej płonąć ze wstydu i walczyć ze sobą, żadna gadka by nie pomogła.

Choć pewnie nie raz krzyknęłam za Zośką "uważaj!", to jednak nigdy nie ganiałam za nią, lamentując, że się wywali. Nie trzymałam cały czas za rękę, nie przenosiłam nad wystającymi kamieniami na drodze. Pozwalałam, by się wywaliła, ocierałam łzy, przyklejałam plastry i tłumaczyłam, jak unikać kolejnych wypadków.  Kupowałam rolki mimo że wiedziałam, że nie raz się przez nie potłucze.

Patrzę teraz na Hankę, taką malutką. Odkładam ją delikatnie jak filiżankę z kruchej porcelany. Mówię do niej szeptem, tulę, gdy się czegoś wystraszy. Chciałabym oszczędzić jej złych snów, potłuczonych kolan i wstydu na przedstawieniach. Jednak wiem, że nie schowam jej przed oczami innych, nie usunę kamieni spod nóg i jej też pewnie wcześnie kupię rolki. To może chociaż te złe sny zatrzymam?

 

 

 

 

Pikowany kosz na pieluszki i łapacz snów to upominki od mojego ukochanego Moi Mili. 

 Nie przestaję zachwycać się tymi kolorami i tkaninami, jestem oczarowana każdym pastelowym guziczkiem i puszystym pomponikiem. Charakterystyczny styl tej marki to 100% mojego gustu, uwielbiam ich!

pozostałe przedmioty:

 

przewijak Cameleo - Beaba

mata w miętowe zygzaki - Pacz

lalka z uszkami - Scandiloft

sarenka Bambi - Amazing Decor

ochraniacz i kocyk w gwiazdki - Dots My Love

ręcznik kąpielowy - H&M Home