nagroda za wszystko

Jest tak, jak się obawiałam. Mam mało czasu na to, co lubię. Nie starcza mi siebie dla siebie.

Zdjęcia robię w pięć minut, tyle mam czasu, żeby obfocić mieszkanie czy dzieci zanim jedno się rozryczy, a drugie wejdzie w kadr/poprosi o kanapkę z dżemem. Na maile i komentarze odpisuję w nocy, ostatnio do drugiej, czasem podczas rannego długiego karmienia, jedną ręką. Na biurku leżą już dwa nieprzeczytane numery "WO", dziś dojdzie trzeci. Wszystko robię błyskawicznie, w pośpiechu, gazem, jestem mistrzynią domowej logistyki, a to i tak za mało. Czasu starcza tylko na bieżące ogarnianie życia. Trwonię go na przydługie przygotowania do wyjścia, na zakładanie kombinezonów, rękawiczek, czapeczek, bucików i kocyków. Cenne godziny idą na sprzątanie, gotowanie, przewijanie niemowlaka i dziesiątki innych, syzyfowych, odmóżdżających, nierozwijających czynności. Brakuje go na wypoczynek, na bloga, na zadbanie o siebie, na innych ludzi. Moje potrzeby nigdy nie były na tak odległym planie. Z tego pośpiechu tęsknię za własnym mężem. Czasem czuję się jak taka baba z dziećmi, wózkara taka.  Z wózkiem, pięciolatką i siatami przez szare osiedle, by potem wtarabanić się z tym wszystkim na trzecie piętro bez użycia windy. Tego się obawiałam. 

Tak było w moich ciążowych czarnych wizjach. Te nie zakładały jednak, że można od tego nie dostać depresji. Nie było w nich bowiem TAKIEGO dziecka. Nie mieściło mi się w głowie, że mogę urodzić takiego pluszowego misia. Przy całej mojej gigantycznej miłości do Zośki - ona jest osobnikiem trudnym, egzemplarzem specyficznym, który dał nam nieźle w kość. Nie mogłam więc przypuszczać, że kolejna nasza córka będzie takim cudem słodkim i nieskomplikowanym. Nasz początkowy nieogar (który i tak był niczym przy chaosie pierwszych tygodni z Zofią) już dawno minął. Hanula dziś stęka tylko gdy śpiąca i głodna, poza tym ciekawie i radośnie obserwując świat z leżaczka lub podłogi, ciesząc się z wszystkiego, uśmiechając do każdego. Bije od niej łagodność i spokój. Uwielbia pieszczoty, mruczy jak kotek niemal, gdy się ją głaska, uspokaja się, czując ciepło i dotyk. Jest grubiutka i mięciutka. Jej bezzębny uśmiech rozmiękcza mi serce. Dziś w nocy przespała ciurkiem osiem godzin. Jest nagrodą za wszystko.

 

Na zdjęciach Hanul leży na grubej, miękkiej macie, ręcznie uszytej przez kooperatywę Pacz i Moi Mili. Jest cudownie pastelowa, dwustronna, wypełniona grubą ociepliną, dzięki czemu bez obaw kładę młodą na chłodnej podłodze. Nie jestem fanką nadużywania nadmiernie kolorowych, przestymulowujących mat, zwanych edukacyjnymi. Dostaję od nich oczopląsu, co dopiero dwumiesięczniak. Póki co edukuję ją butelką wody, która bąbluje, znikając mi w ustach, zapachem skórki pomarańczowej, tańcem w czapce z pomponem, rzadziej pluszakiem czy grzechotką. Jak będzie starsza, nie wykluczam, że czasem użyjemy jakiegoś dzwoniąco-szeleszczącego wyrobu. Ta pastelowa będzie z nami wtedy jeździć na wycieczki i pikniki, idealna będzie na czerwcową drzemkę w cieniu jabłonek na wsi. Jest też zaprojektowana, by pasować jako podłoga do tipi.

mata - Moi mili

grzechotka na kółeczku - Scandikids