dzień zakochanego chłopaka

Znacie moją opinię o Walentynkach, a jak nie znacie, to poznajcie. Tak więc celebruję, produkuję serduszka i w nosie mam frakcję hejtującą. Ja wiem swoje - dobre serce nie jest złe.
Serce spożywcze szczególnie: na śniadanie, na lancz, na obiad i na kolację. Ja te posiłki zawsze szykuję z sercem, ale odbiorca może na co dzień o tym zapominać. To mu przypomnę, dam mu serca od serca (i parę innych drobiazgów).

Moja filozofia od lat jest taka: pierdzieć serduszkami, czyli zarzucić miłosnymi drobiazgami, małymi niespodziankami: wyznania miłosne na lustrze w łazience (napisane w środku nocy), liścik w sercowej kanapce, walentynka w kieszeni płaszcza, schowane potajemnie do torby pudełeczko serduszkowych ciasteczek, które znajdzie dopiero w pracy...taka miłosna partyzantka, walentynkowe podchody. Lubię tę zabawę, zwłaszcza, że mój obecny mąż jest pierwszym facetem, z którym tak naprawdę te walentynkowe zabawy uprawiam. On pierwszy osładzał mi ten dzień liścikami, serduszkami i kolacyjkami, wcześniej jakoś szczęścia nie miałam. Wspomnienie walentynkowej poczty w podstawówce, która nigdy nie przyniosła mi walentynki, boli do dziś. Cóż, nigdy nie byłam typem dziewczynki, za którą przepadaliby chłopcy, byłam pyskata i zrzucałam ich ze schodów za zniewagę. Moja uroda przyciągała zazwyczaj starszych koneserów egzotyki, a i to znacznie później.  Moja licealna miłość prezentami gardziła, a późniejsze zawirowania zawsze jakoś tak się kończyły, że na te nieszczęsne Walentynki byłam sama (raz nawet byłyśmy same we trzy, z moimi przyjaciółkami ze studiów i zrobiłyśmy sobie antywalentynkowy wyjazd złamanych serc, by nie dołować się widokiem par z różami na każdym rogu...było w dechę).

Dziś jestem żoną i matką, a to absolutnie nie zwalnia z obowiązku podsycania żaru czy jakkolwiek by nie nazwać dbałości o ciągłość małżeństwa. Utrudnia jedynie walentynkową logistykę (by nie rzecz, że miłość romantyczną w ogóle). Jest nas troje, i o ile cieszy mnie to ogromnie, to ta trzecia bywa intruzem w sytuacjach intymnych, jeśli wiecie, co chcę powiedzieć. Przytulić się i pomiziać nawet bez niej bywa ciężko, bo zaraz przylezie, rzuci się, powiesi i zamiast małżeńskiej czułości robi się z tego jakiś bolesny "group hug". Przygotowania do święta takowoż - pozostaje mi teraz polegać na jej czteroletniej dyskrecji, bo musiałam ją zabrać ze sobą, gdy kupowałam prezent. Wypieki - to samo, chciało dziecko pomóc, to piekło ze mną i zamiast dwóch ludzików z serduszkami mamy trzy. Koncept miłości romantycznej to dla niej jeszcze jakaś odległa galaktyka, sprawa jest prosta: kocha mamę, kocha tatę - świętuje walentynki. Te mylą jej się z Dniem Chłopaka, przez to chyba, że mi pomaga w tych wypiekach dla swojego ojca, poprawiam ją więc, że to Dzień Zakochanych.

"A ja dam tacie moje serduszka na Dzień Zakochanego Chłopaka i wtedy tata się ze mną ożeni" i nie pogadasz, nawet chłopaka mi zabrała.

Walentynkowe pancakes

Przygotowujemy placuszki według zwykłego przepisu (polecam ten, z pominięciem gruszek i orzechów), dodajemy barwnik spożywczy (używam barwnika w proszku, kupuję go na allegro). Smażymy większe placki na małym ogniu, na wysmarowanej (ręcznik papierowy z odrobiną oleju) teflonowej patelni. Należy smażyć ostrożnie, podglądać kolor, by nie zezłociły się zanadto, a następnie wycinać foremką duże serca. Ułożyć jedno na drugim, podawać z ulubionymi dodatkami - u mnie odrobina syropu klonowego i mus truskawkowy. 

Kruche, maślane serduszka z kolorowym lukrem

Przepis na ciasteczka tutaj, na lukier tutaj. Postępujemy jak w wymienionych przepisach, użyłam tylko malutkich foremek i innych kolorów barwnika.

Na walentynki polecam Wam także te przepisy (klik w zdjęcie):