cyfrowy detoks, wstydliwe wyznanie (i pani Ming)

Ostatnio piszę rzadziej, robię sobie takie małe, cyfrowe detoksy. Inna sprawa, że jestem lekutko nie w formie, ale prawda jest taka, że stęskniłam się też troszkę za offline'm. Jak zdasz sobie sprawę, że częściej jesteś na fejsbuku niż na spacerze i częściej sprawdzasz maila w komórce niż gadasz z mężem, to wiedz, że coś się dzieje.
Jeśli nie możesz zasnąć bez szybkiego sprawdzenia instagrama, a siedząc na kibelku przepinasz małe kotki na Pintereście, wiedz, że potrzebny Ci detoks.

Jak już poszłam w ten ton samokrytyczny, jak już jestem przy wstydliwych wyznaniach, wyznam Wam coś jeszcze, choć bardzo się wstydzę: odkąd mamy Zośkę zdarza się, że tygodniami mój jedyny kontakt z literaturą to wieczorna bajka. Wstydzę się, bo kiedyś połykałam, żarłam książki, nie czytałam; jedna za drugą, do matury miałam obcykany cały współczesny, światowy kanon. Na studiach mimo konieczności brnięcia przez tony socjologicznych gniotów, zawsze znajdowałam czas na beletrystykę. Jako pracująca, blogująca, dzieciata trzydziestolatka zaczytuję się Brzechwie i Tuwimie, najgłośniej śmieję się przy "Mikołajku", a literacką grozę znajduję w "Gdzie jest moja czapeczka?". Choć rozumiem, że na wszystko nie starcza czasu i sił, smutno mi, że nie umiałam porzucić sprzątania, zaprzestać depilacji, zaniechać gotowania, a książki owszem - porzuciłam. Tęskniłam. Za życiem wciągającymi historiami, za dalekimi krajami, za zamierzchłymi czasy, za nową wiedzą, za ciekawostką, za śmiechem do rozpuku, za wzruszeniem, za zachwytem słowem, za zapachem papieru, za tą chwilą odrealnienia.

Zaczęłam delikatnie, nie przeskoczę przecież z Brzechwy i prasy kobiecej na "Boże Igrzysko" od razu. Zaczęłam krótką powiastką i to był świetny wybór, bo skutecznie podsyciła mój czytelniczy apetyt (już kończę Mendozę). To był świetny wybór także dlatego, że powiastka była dobra. Przeczytałam najnowszą książkę Erica-Emmanuela Schmitta "Tajemnica Pani Ming" i z przyjemnością dałam się wciągnąć dialogom francuskiego biznesmena z pracującą w hotelowej toalecie Chinką (sic!). Z przyjemnością chłonęłam nieprawdopodobne opowieści babci toaletowej  o kolejnym z dziesięciorga dzieci, jednym bardziej niezwykłym od poprzedniego. Tak jak rozmówca pani Ming, szybko zaczęłam podejrzewać starą kobietę o mitomanię (bo kto by uwierzył w możliwość posiadania tylu dzieci w Chinach?). Nie to jednak okazało się najważniejsze, niezależnie od tego, jak bliskich czy dalekich od prawdy, z tych rozmów wynikły bardzo fajne rzeczy.

Ucieczka od rzeczywistości może być dla niektórych terapią. Ja jej nie potrzebuję, ja tęsknię za realem, spadam więc offline, Mendoza czeka. Mam też parę ważnych rozmów do nadrobienia.

Polecam Wam "Panią Ming", a polecenie to nie byle jakie, bo z prezentem od wydawnictwa Znak:

od dziś możecie kupić najnowszą książkę Erica-Emmanuela Schitta oraz inne książki prezentowane na stronie Znak-u z rabatem w wysokości 35%!