uśmiecham się do tej dziewczynki

Jako kilkulatka dostałam pod choinkę najpiękniejsze, wielkie, metalowe pudełko kredek i to pudełko miało później ujawnić dobitnie, z czym będę się borykać przez resztę życia.
Mianowicie układałam w nim kredki kolorami. Zawsze, w trakcie i po rysowaniu. Później doszły kolejne natręctwa: natręctwo gładkiej kołdry, spinek pod kolor ubrania, równiutko ustawionych książek, ołówków w piórniku ułożonych od najmniejszego do największego. Zaczęłam dorastać i wciąż wszystko musiało do siebie pasować, nawet w stylu grunge da się przecież dobrać kolor kratki na koszuli do odcienia martensów. Odwiedzałam znajomych i zazdrościłam im bałaganu, serio, byli tacy cool w swoich pokojach zawalonych twórczym nieładem, z książkami i ciuchami walającymi się po podłodze. Czułam się jak nudziara, poprawiając narzutę na swoim łóżku, by się nie marszczyła. Zaczęło się obsesyjne regulowanie brwi, by żadna nie zaburzała linii łuku, kompulsywne przykrywanie wszystkich niedoskonałości pudrem i prowadzenie idealnych zeszytów.

Dziś jestem trudna w pożyciu. Był okres, że bardzo chciałam być taka, jak większość, chciałam uwolnić się od wszystkich tych rytuałów, które sprawiają, że rzadko udaje mi się odpocząć, że wciąż mam coś do zrobienia. Myślałam, że mogę się zmienić, jakoś przestać widzieć bałagan, krzywizny, nierówności, niedociągnięcia, przestać robić z domu muzeum i wciąż tylko przestawiać, dekorować, stroić i pucować. Bardzo się starałam, miałam nawet pewne sukcesy w osiąganiu pozycji dystansu. Ale za nic nie mogłam przestać szukać urody w codziennych sytuacjach, wciąż z ogromną dbałością szykowałam posiłki, aranżowałam każde głupie śniadanie jak najlepsze przyjęcie. O ile udawało mi się rzadziej odkurzać, to obsesja na punkcie pięknych przedmiotów i stylowych aranżacji przybierała na sile. Pomyślałam więc, że chyba nie da się zmienić biegu tej rzeki, może lepiej dać się jej ponieść i uczynić z tego swój atut?

Więc oto jestem, ja i moje obsesje. Dziś przytulam je czule, głaszczę po głowie wszystkie moje natręctwa, karmię je, żeby miały siłę mnie gdzieś zaprowadzić. Dziękuję im, że czynią małe chwile i trywialne sytuacje urokliwymi. Dziś mam wszystko pod kolor i dobrze mi z tym. Jak już dorobiłam się pięknej kolekcji stylowych naczyń, puszek i ozdób, idę w tekstylia. Wieszam ściereczki na wieszaku, szykuję na nich posiłki w pasujących odcieniem miseczkach. Wkładam do butelki idealnie skomponowaną z resztą stylówy słomkę i uśmiecham się do tej dziewczynki, która całe dzieciństwo układała kredki kolorami. Cieszę się tylko, że jest trzydzieści lat później, że istnieje taki Bloomingville i mogę bez problemu mieć te ścierki na przykład ze Scandi Shop. Dziś mogę sobie układać więcej, częściej i piękniej niż w tamtym metalowym pudełku. Uwielbiam to.

Te pastelowe ręczniki kuchenne pochodzą z najnowszej kolekcji Bloomingville wiosna/lato 2014, można je kupić m.in. w Scandi Shop >> TUTAJ.