żądam wiosny

Od dwóch tygodni za sprawą bukietu tulipanów, kilku słonecznych dni, paru przebiśniegów i lokalnego ptactwa mam totalną korbę na wiosnę. Pożądam kwiecia, domagam się kolorów, żądam słońca. Wypatruję zielonych pąków równie intensywnie, co nowych donic na balkon.
Kupuję nasiona, skrzynki na kwiaty, odliczam dni, zaklinam wiosnę. Chcę zrzucić zimowe buty, chcę zmienić stylówę za sprawą kwiecistych apaszek, kwiatowych perfum, pastelowych baletek. Marzę już o wyjściu z domu w samym swetrze, o rowerze, o bukietach, piknikach, kwitnących jabłoniach, o kawie na balkonie i o śpiewie skowronków. Kwiatów mi trzeba, chcę je kupować, sadzić i rwać, wypełniać nimi wazony i słoiki, potrzeba mi piwonii i jaskrów. Niech już wybuchnie ta zieleń, niech już bachory wylegną na podwórka, niech już mój własny bachor wylegnie i zużyje trochę energii, niech nasze gęby zszarzałe już lizną ciut słońca.

Początek marca to u mnie co roku czas wielkiej niecierpliwości, kiedy moja wyobraźnia wybiega naprzód i te obrazy kontrastują mocno z widokiem za oknem. Początek marca to czas, kiedy organizmy ludzkie mają już witaminy B3 skrajnie poniżej normy, kiedy skóra zapomniała już prawie tajniki produkcji melaniny. Człowiek gapi się w niebo stęskniony, śmieci walające się w krzakach z tej tęsknoty już za krokusy bierze. Idźcie więc i przygotujcie się: umyjcie okna, odkurzcie wazony, szykujcie skrzynki i kwieciste apaszki. Ona się czai skubana tuż za rogiem, na razie głównie w galeriach handlowych, ale to już naprawdę kwestia dni.

źródło: Pinterest

1 // 2 // 3 // 4 // 5 // 6

1 // 2 // 3 // 4 // 5 // 6 // 7