pizza bianca jako wyraz nowej filozofii

Wszystko albo nic - było do niedawna moją dewizą w zakresie odżywiania się. Moje dorosłe życie daje się idealnie podzielić na lata chude i lata tłuste, jestem bowiem bohaterem tragedii pt: "gotować czy głodować?".

Nie znałam kompromisów, półśrodkami gardziłam. Albo żyłam o liściu sałaty albo rzymskie uczty, węglowodanowe orgie, czekolada i zasmażka normalnie. Jak odchudzać się, to tak totalnie, jak jeść - to na bogato! Odchudzałam się często, zawsze od poniedziałku i większość moich zrywów kończyła się koło środy. Czasem udawało się dotrzeć do weekendu, ale przebrnąć bez grzechu przez te wolne dni, rodzinne śniadania, obiady u mamy, winka z przyjaciółmi było nie lada wyzwaniem. Zazwyczaj więc grzeszyłam, by zacząć znów od poniedziałku. A jak już przebrnęłam nie zgrzeszywszy, uuuuu, to już poważna historia się zaczynała. Historia wielkiego głodu.

To nie tak, że idea racjonalnego odżywiania się była mi nieznana. Oczywiście czytałam o tym dziesiątki razy, jestem kompendium wiedzy na temat najczęstszych błędów dietetycznych, co jednak nigdy nie sprawiało, że przestawałam je popełniać. Świadoma, że po kilku tygodniach rezygnowania z wszystkiego, co lubię, w końcu się na to rzucę i tak rezygnowałam, a potem rzucałam się. 

Zmęczyłam się, mam dosyć. Zawsze planowałam, że zacznę bez tych skrajności, jak już w końcu będę chuda, że wtedy utrzymam wagę i wprowadzę zasadę "chudo na co dzień, w weekendy małe grzeszki". Ale nie mam już siły czekać aż będę chuda, jest bowiem wielce prawdopodobne, że to nigdy nie nastąpi. Nie uczynił tego Dukan, ani Chodakowska, moja dupa grubo ciosana jest z opornej materii najwyraźniej. Po nie przynoszących szczęścia ani zdrowia, a już na pewno nie urody latach chudych i grubych, muszę wreszcie przyznać, że to był kiepski plan. Bo przecież uwielbiam gotować i lubię jeść, będę się tak miotać w nieskończoność, jak nie zmienię filozofii. 

I tak jestem tu, na mojej drodze do złotego środka. Staram się chudo, zdrowo i mało, lecz bez ortodoksji, wiem, że nie mogę przestać gotować dobrych rzeczy, bo będę nieszczęśliwa. Nigdy nie rzucę chleba, więc piekę ten z samych ziaren. Szukam zamienników, odchudzam lubiane dania. Odchudziłam pizzę, wyszło pycha. 

Nie jest to może najbardziej dietetyczne danie, wciąż ma kalorie, tłuszcz i węglowodany, ale znacznie mniej niż tradycyjna, z masą sera czy tłustym salami. Zaspokaja apetyt na kalorie, pozwalając przyswoić ich znacznie mniej. Jest przepyszna, słonawa, z wyraźnie wyczuwalnym serowym posmakiem, ciasto jest średnie, chrupiące od spodu, wewnątrz puszyste. Dwa kawałki sycą bez wyrzutów sumienia.

Pizza bianca 
(proporcje na dwie duże pizze)

Ciasto:

• 7 g suchych drożdży instant (lub 20 g świeżych)
• 2 łyżki oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia
• 1 łyżeczka miodu
• 500 g mąki pszennej (najlepiej chlebowej, typ 850)
• 1 i 1/2 łyżeczki soli

na wierzch:

• 100 g białego, chudego serka naturalnego (użyłam homogenizowanego, odtłuszczonego)
• 100 g fety (u mnie taka pseudofeta z pudełka, wybrałam tę najchudszą 30%)
• 1 żółtko
• kilka łyżek tartego parmezanu
• garść liści świeżego szpinaku
• kilkanaście cienkich pasków cukinii - 1 mała lub pół dużej 

Przygotowanie:

• Ciasto: do kubeczka wsypać suszone drożdże i wymieszać z 325 ml ciepłej wody, odstawić na 3 minuty, a następnie wymieszać z oliwą z oliwek oraz miodem. Mąkę przesiać do dużej miski i wymieszać z solą. Zrobić wgłębienie w środku, w które stopniowo wlewać rozczyn z drożdży, jednocześnie mieszając składniki łyżką. Połączyć ciasto w jednolitą masę, ręką uformować kulę i wyłożyć ją na oprószony mąką blat. Wygniatać przez 10 minut.
• gładkie i elastyczne ciasto wysmarować oliwą naoliwionymi dłońmi i przełożyć do miski, przykryć ściereczką kuchenną i odstawić w ciepłe miejsce na 1 godzinę, do czasu aż znacznie zwiększy swoją objętość.
• w międzyczasie przygotować biały sos: wymieszać serek naturalny z fetą i żółtkiem
• obieraczką do warzyw strugać cienkie, długie plastry cukinii
• wyrośnięte ciasto powygniatać pięścią w celu usunięcia pęcherzy powietrza, następnie wyłożyć na blachę wysmarowaną oliwą - rozlepić cienko
• piekarnik nagrzać do 240 stopni lub do maksymalnej temperatury, wierzch ciasta posmarować serkowym "sosem", rozłożyć plastry cukinii, liście szpinaku, posypać po wierzchu parmezanem i jeszcze odrobiną fety
• wstawić do środkowej części nagrzanego piekarnika i ustawić temperaturę na 240 stopni. Piec przez 15 - 18 minut, na złoty kolor