jak (nie) zrobić niejadka

Nie wierzę w niejadki. To znaczy wiem, że istnieją dzieci, które nie chcą jeść, ale nie wierzę, że to niejedzenie może być samoistne. Że oto weźmie się dzieciak i zacznie odżywiać energią kosmiczną, bo tak mu wygodniej, że jedzenie mu nie podchodzi.
Owszem, ono może być nudne i może być koszmarem, gdy starzy je nim uczynią, ale to tylko dowodzi prawdziwości mojej tezy - dzieci nie rodzą się niejadkami. To my je nimi czynimy. Mamo niejadka - zanim się obrazisz i przestaniesz to czytać, weź głęboki oddech i spróbuj kontynuować, a nuż Ci się przyda. 

Z moich obserwacji wynika, że pokarmów odmawiają zazwyczaj dzieci rodziców, którzy sami mają jakiś problem z jedzeniem. Tak się jakoś złożyło, że widziałam tylko,  by nie próbowały nowości dzieci ludzi, którzy sami mają sporo gastronomicznych ograniczeń i nie tolerują wielu smaków. To pewnie nie reguła, ale pójdę o zakład, że korelacja tu występuje. Obserwacja to najlepszy nauczyciel. Produkujemy niejadki wciskając jedzenie, prosząc, szantażując - wówczas dajemy sygnał, że to dla nas ważne, że to coś, czym można manipulować. Chwaląc i nagradzając takowoż - patrz: punkt wyżej. Posunięciem gwarantującym niejedzenie jest także wciskanie dzieciakowi papek i ciapek bez smaku, mimo że ma już te swoje parę zębów i chętnie by z czymś ciekawszym powalczył. Niejadek powstaje, gdy nie ma wyboru, gdy nie pozwalamy mu czegoś nie lubić. Nie wierzę, by jakikolwiek osesek miał zamiar zagłodzić się na śmierć, to niemożliwe.

Zośka generalnie jest dzieckiem dobrze jedzącym, choć ma gorsze okresy. Zazwyczaj chętnie próbuje nowości, nie raz dumna pstrykałam fotki jej talerza, na którym szparagi, oliwki i mango. Uwielbia łososia, wcina świeży szpinak, sałatę, camembert, paprykę, kasze i owsianki. Nie lubi pomidorów, tuńczyka, czosnku, rzodkiewek, twarogu i paru innych smaków, szanuję to, ma prawo, nie wciskam i nie namawiam.  Młoda niestety za bardzo lubi słodycze i tu czasem pojawia się problem, tu nie daję rady wprowadzać w życie mojej filozofii. W kwestii słodkości zasada jest prosta: nigdy nie są w nagrodę, jedyny warunek, to musi być po zdrowym i dobrze zjedzonym posiłku (oprócz kolacji rzecz jasna). I to niestety już w jej głowie, mimo moich kazań i starań, i tak stało się nagrodą za zjedzony obiadek. A gdy odmówię, bo nie zjadła - to przecież nic innego jak kara i całą moją filozofię szlag trafia. 

I ostatnia kwestia - na Zosinym talerzu zawsze jak w lustrze odbija się atmosfera naszego domu. Gdy się sprzeczamy lub gdy ja jestem smutna, gdy któreś z nas jest nerwowe, gdy coś wisi w powietrzu - Zośka zawsze grymasi, wybrzydza, grzebie w jedzeniu, skubie, zostawia, nie ma apetytu. Polecam więc taką refleksję, mamy niejadków - nie mówię, że macie chore rodziny, ale żeby tak bardziej surowo przyjrzeć się sobie. Dziecko nie wszystko potrafi powiedzieć, przeżyć, odreagowuje na swój sposób. Może trzeba odstawić ten syrop na apetyt, te sztuczki i szantaże porzucić, dać mu spokój z tym kotlecikiem ("ziemniaki możesz zostawić, chociaż mięsko zjedz") i przyjrzeć się sobie, hmm?

Kotleciki indyczo-szpinakowe

Składniki:

0,5 mięsa z indyka (ja kupuję całą pierś i mielę sama)
kilka garści świeżego szpinaku (według uznania)
1 jajko
2 ząbki czosnku
sól, pieprz
bułka tarta
olej do smażenia

(opcjonalnie: do środka można wetrzeć żółty ser, po usmażeniu wspaniale się ciągnie, ja jednak tnę kalorie)

Przygotowanie:

• pierś indyczą umyć, pokroić na mniejsze kawałki, wrzucić do malaksera z ostrą końcówką do siekania
• do maszyny wrzucić pozostałe składniki: szpinak, czosnek, jajko, szczyptę soli i pieprzu, zmiksować (można użyć też mielonego mięsa i posiekać drobno szpinak, czosnek wcisnąć, doprawić, zamieszać)
• toczyć średnie kuleczki wrzucać w bułkę tartą, obtaczać
• rozgrzać olej, obsmażyć kuleczki na złoto z wszystkich stron
• podawać z ulubionymi dodatkami (u mnie zazwyczaj kasza z warzywami)