o fajeczkach i ciasteczkach

Jeśli polubiłaś ten blog za ciasteczka, tarty, drożdżówki i namiętność, z jaką opisywałam ich właściwości, to może być rozczarowujące, rozumiem. Ale zaczyna mi to wyglądać na mocno osadzone już w moim życiu zjawisko, całkiem niewykluczone, że już zostanę taka zielona.

Potem jeszcze zacznę biegać maratony, schudnę i zostanę taką zasuszoną staruszką, chrupiącą seler naciowy sztucznymi zębami. Nic nie zostanie z mojego dawnego szaleństwa niedługo, z zakrapianych imprez, tańców na stole, z papierosowej chrypki, z rozpustnej kuchni pachnącej ciasteczkami z czekoladą. Jestem trochę na rozdrożu, przyznaję. Jeszcze tęsknię za fajeczką do porannej kawy. Wieczorami myślę o ciasteczkach. Zapijam te myśli ziołową herbatą i idę wcześnie spać. Rano piję wodę z cytryną, żeby nie tęsknić za fajeczką. Potem miksuję te soczki, zielone zupki, piekę chleby najzdrowsze (przepis niebawem). Czy to jeszcze ja?

Nawet jeśli chcemy wierzyć, że jesteśmy samą głębią, to i tak nasze nawyki i zwyczaje określają nas. Nie zapomnę nigdy tej tęsknoty za papierosami, którą odczułam najsilniej, jak już Zośka była na świecie, nie gdy byłam w ciąży, nie tuż po rzuceniu. Jak już była, a ja byłam matką. Nie bardzo wiedziałam, co to oznacza, bałam się, że stanę się innym człowiekiem. Że przestanę śledzić, co w polityce, że stracę przyjaciół, że nie będę już szaleć do rana, że wszystko, co dawne się skończy, a ja będę już tylko nią - taką MATKĄ. Dlatego wróciłam do palenia, zrozumiałam to po czasie - tak bardzo chciałam być znowu sobą. To palenie to była taka żałosna próba sklejenia dwóch tożsamości - mnie matki i nie-matki. Próba stworzenia matki ciut rockandrollowej, tak myślę.

Byłam sobie więc taka strasznie rockandrollowa cztery ostatnie lata, matka, a z fajeczką, patrzcie jaka szalona, no. Uciekałam przed kliszą, przed macierzyństwem totalnym, bałam się go jak ognia. Dziś już wiem, że mi nie grozi, i że nie papierosami się przed nim uchowam. Za dymkiem do wina tęsknię, ale już wiem, że mnie to nie odmłodzi. Dziś boję się bardziej, że mnie to postarzy, więc uciekam przed wizją pomarszczonego babsztyla z wielkim, zwiotczałym cycem wylewającym się z za dużego dekoltu. To ja już wolę te maratony i seler naciowy, serio.

 

Najnowszym pysznym odkryciem zielonej Polki jest ultraszybkie, turbozdrowe i arcyzielone pesto. Nie trzeba szukać do niego pinioli po całym mieście, swojskie takie jest bowiem i składniki w każdym sklepiku najpodlejszym za parę złotych dostaniesz. Wychwalać je będę, poza wspaniałym smakiem i faktem, że jest bombą witaminowo-antybakteryjną, także za uniwersalność. Wymieszasz z makaronem (u mnie pełnoziarniste farfale, w dodatku BIO hehe), oprószysz parmezanem - masz obiad w pięć minut. Resztę schowaj do słoiczka i smaruj nim kanapki, tosty, grzanki, tortille, maczaj w nim, co zechcesz, jak w dipie. Pamiętaj tylko, że zionesz potem czosnkiem, masz zielone paprochy między zębami, więc rób to jedynie w samotności albo w towarzystwie zaufanych osób, które także je będą spożywać. A potem żyjcie długo i szczęśliwie.

Pesto pietruszkowe

pęczek natki pietruszki
4 łyżki nasion słonecznika
5-6 łyżek oliwy z oliwek
nieduży ząbek czosnku
łyżeczka soku z cytryny
szczypta soli

Wszystkie składniki umieścić w blenderze i zmiksować na gładką pastę, może to chwilę potrwać, trzeba trochę powalczyć, przesuwać masę łopatką spod noży miksera. Gęstość reguluje się oliwą, pesto może mieć konsystencję od gęstej pasty po rzadszą, bardziej wypełnioną oliwą. U mnie raczej na gęsto, więc dolej więcej oliwy, jeśli chcesz.