porodowe dramaty

Nie ma mnie prawie tu ani teraz.

Od jakiegoś czasu znajduję się albo w niedalekiej przyszłości albo ciut dalszej przeszłości. Wyobrażam sobie, wspominam, zastanawiam się, jak będzie. Jaka będzie Ona, jak będzie z nią, jak to jest mieć dwoje dzieci. Czekam i martwię się jednocześnie. Między snami, w których ją widzę - malutką i cudną, wystraszone myśli o nadchodzącym chaosie. O nieszczęśliwej Zośce, rozwrzeszczanej Hance i mnie odchodzącej od zmysłów w tym bajzlu. Czarne scenariusze, sceny sprzed pięciu lat doprawione jeszcze obecnością upartej pięciolatki i brakiem możliwości odespania nieprzespanych nocy. Jednocześnie upycham w szpitalnej torbie kolejne drobiazgi i uciekam od myślenia o niej, cały weekend spędzając poza domem, wśród ludzi, na słońcu, z dala od zmartwień o to, co najgorsze, czyli PORÓD.

Każda z nas, które to przeszły, ma za sobą swój mały dramacik, a czasem i jakiś większy dramat. Ja do niedawna martwiłam się, że czeka mnie powtórka z rozrywki, czyli trzy doby rodzenia zakończone wielogodzinną masakrą. Trzy noce silnych skurczy, a po nich pół dnia męczarni, słaniania się z bólu, torsji, wymiotów, łez, czegoś, co zdawało się być umieraniem, czego - wydawało mi się wtedy - nie przeżyję ani chwili dłużej. Bałam się tej powtórki i bałam się szpitala. My, kobiety, uwielbiamy się nawzajem straszyć tymi dramatami, własnymi i cudzymi. Nawet te, które nie rodziły, mają zawsze w zanadrzu jakąś mrożącą krew w żyłach historię koszmarnego porodu sąsiadki czy ciotecznej siostry wuja. To z tych opowieści wziął się mój nieuzasadniony doświadczeniem największy lęk, dotyczący personelu. Tego, że ktoś mnie źle potraktuje, odrze mnie z godności, zignoruje moje potrzeby, pogwałci moje prawa, skrzywdzi, upokorzy, zaniedba - cokolwiek. Nie zakładam, że wszystko na raz, boję się, że choć jedno z powyższych. Lekarze - rutyniarze, oschli ignoranci, podłe położne i groźne salowe spędzały pięć lat temu i spędzają mi sen z powiek i dzisiaj.

Z tego strachu i z troski o dobry poród pojechałam urodzić Zośkę 60 kilometrów od Gdańska, do małego powiatowego szpitala w Pucku. Nie chodziło o ten widok na morze z sali porodowej, pewnie był niezły, nie wiem, nie widziałam już wtedy na oczy. Chodziło o przyjazne miejsce, które wygrało akcję Rodzić po Ludzku, w którym można było urodzić w wodzie, w którym rodzi(ło) się naturalnie, aktywnie, we własnym rytmie. Wiadomo było, że za drzwiami nie będzie dwudziestu bab z rozwarciem czekających na swoją kolej, przymusowego leżenia, niepotrzebnej oksytocyny, żadnej nadmiernej medykalizacji. Wanna przeleciała mi koło nosa, pod koniec porodu słaniałam się już wycieńczona, nieprzytomna, wymiotując i lejąc się przez ręce. Ale poza tym wszystko na czym mi zależało - poród naturalny, w wygodnej pozycji, bez brutalności niepotrzebnego nacięcia, dwie godziny z obślizgłą Zośką na piersi, żadnego kąpania młodej pod kranem jak kurczaka w mięsnym. Było sto razy gorzej, niż sobie wyobrażałam, ale nie przez szpital czy personel. To moje ciało mi to zrobiło i - sorry, ale też głównie Zocha mnie tak urządziła.

Minęło pięć lat, nowinki w postaci nie kąpania niemowlaka przez 3 pierwsze doby, dwugodzinnego kontaktu skóra do skóry czy planów porodu dotarły z prowincji do Trójmiasta i nie muszę już martwić się, że nie dojadę te 60 kilometrów i urodzę gdzieś w rowie przy drodze. Minęło pięć lat i mogę być w odległości kwadransa od domu, żeby Zośka mogła jak najszybciej do nas przyjechać. Dziś już boję się o coś innego, już nie o to, że każą leżeć czy natną krocze bez uprzedzenia. Udało mi się nawet przekonać samą siebie, że za drugim razem pójdzie już gładko, siedem skurczy, pierdnięcie i gotowe. Dziś przede wszystkim obawiam się o to, że u progu tygodnia numer 37, kiedy moja torba czeka spakowana na dnie szafy, Hanna wciąż nie zechciała zwrócić swej głowiny w stronę mojego kanału rodnego. Jeszcze tli się nadzieja, jeszcze jest trochę czasu, ale coraz mniej, każdego dnia moja córka jest coraz większym klopsem i szansa na to, że fiknie, topnieje. Klęczę dzielnie, jak nakazują internety i wieść gminna i nic, kopniaki wciąż czuję na pęcherzu, nie między żebrami. Zamartwiam się więc teraz nie wrednymi położnymi, a tym, czy będę musiała stoczyć bój o cesarkę. Bo nie zamierzam, jak straszy mnie mój lekarz "podejmować próby" porodu pośladkowego, ryzykując, że mi tam w międzyczasie Hanka zzielenieje z niedotlenienia, czy że ją połamią. Zacisnę uda i będę walczyć, jeśli nie zdecydują tak sami. Bo się boję, nie o siebie tym razem, a o nią. Nie o własny ból czy komfort, ale o to, że ktoś skrzywdzi moje dziecko. To przez te mrożące krew w żyłach programy reporterskie ze szpitali w Kozich Wólkach, w których pozwalano dzieciom umierać, bo anestezjolog spał czy coś tam. To ja już bym wolała martwić się o to krocze, serio.

fot. http://amazingbirthphotos.tumblr.com/