o (nie)umiejętności odpuszczania

Zawsze marzyłam, żeby zostać wyluzowaną kobietą.

Och, jak ja bym chciała mieć w sobie dystans do codzienności! Tę cudowną lekkość bytu, która udaje się tak niewielu. Mieć gromadę brudnych i szczęśliwych dzieci w brudnym i szczęśliwym domu. Być niedoskonała i harmonijna. Wzruszać ramionami na przeciwności losu, niepowodzeniom śmiać się w twarz. Wyzbyć się wewnętrznych napięć o rzeczy, które nie są ich warte. Jak się pewnie domyślacie - nie udało mi się. Zostałam kobietą spiętą (tak jak mój tata smutnym wujkiem - jak go kiedyś nazwali znajomi mojej kuzynki, uderzeni kontrastem w stosunku do drugiego wujka - wesołego rzecz jasna). Bytu to ja doświadczam co najwyżej ciężar. Dziecko mam (jeszcze przez chwilę) jedno, czyste, w (zbyt) czystym domu, dosyć chyba szczęśliwym, choć nie wolnym od spięć. Nie umiem wzruszać ramionami, śmiać się niepowodzeniom w twarz ani wyzbyć się wewnętrznych napięć. Nie umiem odpuszczać ani odpoczywać, jak to czynią kobiety wyluzowane. Ja zasuwam.

Piszę o tym dziś, na trzy dni przed piątymi urodzinami Zośki, bo mi ciężko. Bo choć wiem, że dla niej nie najważniejszy jest wymuskany stół i wysprzątane na przyjście gości mieszkanie, to mi trochę smutno. Kobiety spięte właśnie tak okazują miłość i zaangażowanie. To zasuwanie to nasz dar, nie jesteśmy harmonijne, ale pieczemy idealne torty i przygotowujemy piękne przyjęcia. Nie daję już rady, jestem spuchnięta, obolała i bardzo zmęczona. Nie mam siły wysprzątać mieszkania, projektować zaproszeń, ubijać musów i preparować lemoniad. W życiu nie zamówiłam tortu w cukierni, honor kobiety spiętej mi pozwala. Największy luz, na jaki mogę się dziś zdobyć, to zgodzić się, by biszkopt upiekła mi mama, a ja zrobię krem i dekoracje. Chciałabym tak jak rok temu - wycinać girlandy, wypiekać tęczowe torty, zamawiać idealnie dopasowane do koloru talerzyków kolorowe słomki, napełniać balony helem. Rok temu o tej porze przygotowania szły pełną parą. Imprezy był dwie, dzień po dniu, i choć zmęczyły mnie nawet jako nieciężarną, to czułam się dumna i spełniona.

Dziś szukam pomysłu na najmniej pracochłonne ciasta i liczę na pochmurny dzień, żeby nie było widać kurzu. W tym roku nie cuduję, ani nie wybrzydzam jak w ubiegłym, wykupiłam dziecku kinderbal na komercyjnym placu zabaw, jakże odległym od mojej wizji pięknych urodzin. Moje poczucie estetyki i moja spięta dusza cierpią. Cholera, dlaczego ja nie zostałam kobietą wyluzowaną?! Cudownie musi być zamówić tort z cukierni i mieć wszystko w nosie, nie zamartwiać się, że w tym roku nie da się rady zrobić tego tak:

 

źródło: Pinterest

P.S: Nie uwierzycie, ale podczas gdy pisałam poprzedniego posta (a czyniłam to siedząc po turecku na kanapie, z laptopem na kolanach), Hanka wierzgała mi w brzuchu jak szalona. Ewidentnie jej główka przesuwała się w dół, a ja zastanawiałam się nawet, czy nie zaprzestać pisania, bo a nuż fiknie i cała moja historia będzie nieaktualna. Nie wiem, czy to ten post, czy Wasze dobre rady i cudowne komentarze zadziałały jak zaklęcie, ale ODWRÓCIŁA SIĘ! Dziękuję, kobiety, czarownice Wy moje! :)