niezły widok

Ostatnie dni to jakieś przegięcie, serio.

Z dnia na dzień ciemności pokryły ziemię, odbierając mi resztki energii i poczucia humoru. Jak jeszcze tydzień temu miałam spory dystans do tego całego czekania na poród, tak dziś w zęby dam kolejnej osobie, która zapyta mnie, czy urodziłam. Kobiety w czterdziestym tygodniu ciąży powinno się wysyłać na wojnę, byłyby najlepszymi mordercami. A, zapomniałam, że są tak grube, że leżałyby tylko w okopach, sapiąc z niewygody. To może do jakieś innej misji trzeba by wykorzystać ten potencjał, szkoda żeby się marnował. Wróćmy do pytań. Nie rozumiem, czemu ludzie widzący mnie z brzuchem przypominającym dynię z księgi rekordów Guinessa (lecz bez wózka) pytają, czy urodziłam. Tak, i zostawiłam w szpitalu! Albo to pełne rozczarowania "Co? Jeszcze SIĘ nie urodziło?". No, jakoś nie! SIĘ wzięło i nie urodziło! Sąsiadka rozczarowana? Pani w sklepie też? Bo że mąż może czuć lekkie zniecierpliwienie, to jeszcze rozumiem, ma niby w prawo. Choć pięść mnie coraz bardziej świerzbi, jak wraca z pracy, częstuje mnie tym pełnym nadziei spojrzeniem i rzuca "I co? Masz skurcze?". Tak, dlatego właśnie stoję w kuchni i grzeję Ci obiad, kochanie!!!

No dobra, droczę się, bo jestem już nieźle wkurzona. Ja rozumiem - życzliwe zainteresowanie otoczenia dowodem istnienia więzi społecznych, to miłe. "Wszystkie dzieci nasze są". Ale poczucie rozczarowywania tak pięknie zaangażowanego otoczenia to ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję. Te wszystkie "jeszcze nie?" i "nadal nic?" oraz "myślałam, że ty już po!" doprowadzają mnie do szału. Bo z wszystkich ludzi na świecie to ja najbardziej czekam na to dziecko, ja, mój mąż i Zośka najmocniej chcemy je już zobaczyć i tulić. Ale to JA i TYLKO JA tak bardzo, bardzo mocno chcę już nie mieć jej w brzuchu. Pragnę rozpocząć proces odzyskiwania własnego ciała, swobody ruchów, ludzkiego wyglądu. To ja marzę, by znów ujrzeć swoje stopy, móc założyć najpiękniejsze koronkowe gacie, jakie tylko znajdę, wstawać lekko z kanapy, upić się winem z przyjaciółkami. Jeszcze dużo łez wyleję zanim zapnę się w przedciążowe spodnie i wiele miesięcy upłynie, zanim moje ciało będzie znowu moje, wiem to, ale niech to zacznie się już zostawieniem tych 10 kilogramów ciężarów i płynów ustrojowych w szpitalu, błagam. I tu ostatnia moja refleksja - tak, oto ja - nienawidząca szpitali, bojąca się bólu, doskonale pamiętająca ogrom nieprzyjemności, dyskomfortów i obrzydliwości, które mnie spotkały podczas porodu numer jeden, ja BŁAGAM o poród numer dwa. Tak, proszę państwa, ta perfidna matka natura tak se to właśnie wykombinowała - doprowadzić do szaleństwa ciążą, a będą współpracować. W przeciwnym razie kobiety masowo uciekałyby z porodówek, wierzcie mi.

No i to by było na tyle, gdyby nie to, że muszę Wam pokazać coś cudownego. To rozjaśniło na chwilę moje ciemności i zmiękczyło moje wściekłe serce. Miałam czekać aż zawiśnie porządnie nad kołyską i na lepsze światło do zdjęć. Będą jeszcze porządne i w lepszym świetle, tymczasem musiałam pstryknąć choć parę fotek i pokazać Wam to cudo - mobil od MoiMili. Jest jeszcze obłędna liliowo-miętowa mata i mała piękność dla Zośki, ale to później. Będę Wam dawkować to piękno, bo zwariujecie. To będzie pierwszy widok Hanki: jedenaście pastelowych ptaszków z origami, trzy: pomponiki, kwiatki, dzwoneczki. No i trzy wpatrzone w nią pary oczu oczywiście. Całkiem niezły widok, myślę sobie. Brałabym.