co (nie) będzie grane

Ja dziś znów z tą wiosenną metaforą wyjeżdżam, sorry. Tym razem kiełkowanie – ale powiedzcie - pasuje, prawda? Wyszłam rano na balkon podlać moje kwiatki i tak mnie naszło.

Bo ten balkon taki jak ja jest teraz – zasiane kilka tygodni temu: maciejka, smagliczka, pachnący groszek i dymka dziś pięknie kiełkują. Jeszcze nieopierzony, ale już coś widać – to tak jak z moim brzuchem. Zanim powrócę do właściwych sobie kulinarno-wnętrzarskich tematów, mam taką potrzebę, by wydać manifest. Mógł się ktoś zastanawiać bowiem, czy ja aby teraz nie zasilę parentingowych szeregów, że jak wiele kobiet w podobnym stanie, stracę zainteresowanie innymi niż własny brzuch zagadnieniami. A ja, planując kolejne posty wiem, że na pewno będą dzidziusie, ale myślę sobie też, że postaram się nie przynudzać. Postaram się zostać sobą, nie przesadzać z niemowlęcą garderobą, gryzaczkami i grzechotkami, spróbuję nie urządzać tu przeglądu laktatorów/nocników/monitorów oddechu. Ciąża, poród i macierzyństwo to tematy totalnie kontrowersyjne, w sieci dzieją się dantejskie sceny, zwolenniczki porodów naturalnych wylewają pomyje na te od cesarek na życzenie. Matki na wychowawczym psy wieszają na tych, co w pracy. Nawet smoczki, butelki i rajtuzy (bo że karmienie piersią i wspólne spanie - to oczywiste) mogą stać się zarzewiem konfliktu, o jakim nie śniło się...tym dzieciom naszym biednym. Ja niniejszym z góry apeluję, by to miejsce moje wolne od pomyj zostało. A także od fundamentalizmu wszelkiej maści. Planuję w każdym razie nadal interesować się skandynawskim wzornictwem, piec, gotować, ironizować i rozweselać.

Tak sobie w każdym razie teraz myślę, jak będzie naprawdę – ciężko powiedzieć. Ta ciąża to jedno, wielkie zaskoczenie. Jeszcze trzy miesiące temu nie przypuszczałabym, że można się TAK czuć. Nie miałam jeszcze wtedy pojęcia, czym są mdłości, ani że zamiast leżeć, pachnieć i kontemplować swój stan, wpadnę z tymi mdłościami w otchłań rozpaczy. Dlaczego? Phi, powodów miałam milion, każdy z nich opłakiwałam intensywnie  i rzewnie. Głośno żegnałam wolność, karierę, swobodę i urodę. Mój świat wewnętrzny przybrał kolor żałoby, mimo, że od kilku miesięcy właśnie tego chciałam. Teraz, kiedy budzę się do życia, gdy wstaję rano i nie biegnę już do kibla, gdy mam lepszy humor i już się tak nie boję, myślę sobie, że ten blog zmieni się umiarkowanie. Jasne, że będę myśleć o dzidziusiowej estetyce, będę wybierać sprzęty, szyć kocyki i opisywać swoje stany. Po prostu postaram się nie przynudzać, ok? Postaram się nie napisać nigdy „mój maluszek”. A jeśli stanę się nieznośnie infantylna, to mi powiedzcie.