babski weekend (w mieszkaniu moich marzeń)

To jedyne mieszkanie, które znam, które urządziłabym identycznie jak jego właściciele, gdyby było moje. Jedyne, w którym nie przestawiam w myślach sprzętów, nie zmieniam kolorów, nie wyobrażam sobie burzenia ścian czy innych mebli. Jedyne, w którym siadam na kanapie i kontempluję, a moje poczucie estetyki jest w raju. I tylko jedno, w którym byłam i zieleniałam z zazdrości, chciałabym się tam wprowadzić, mieć wszystkie te meble, lampy i tapety.

 

Nie, nie byłam w Szwecji, w Norwegii też nie. Byłam na babskim weekendzie u Oli, mojej przyjaciółki, która od kilku lat mieszka w Warszawie, a w tym roku urządziła się z rodziną na wymarzonych, nowych 90 m² z ogródkiem. Nie pojechałam tam jednak, by zrobić kilka zdjęć jej pięknego mieszkania, bynajmniej. Plan był cokolwiek inny: chata wolna, my trzy i nagadać się o mężach, dzieciach, pracach, rodzicach i teściach, dietach, ćwiczeniach, wakacjach, planach, marzeniach i ciuchach (kolejność przypadkowa). Napić, nachichrać, najeść po knajpach, pobyć razem, odsapnąć od codzienności, od mężów i dzieci. Zrealizowałyśmy go w 100%. I jakkolwiek na co dzień żałuję, że ona jest tak daleko, to nie ma tego złego - nie byłoby takich wypadów, nasiadówek z nocowaniem, takiego knajpowania (i napadów na mojego ukochanego Tigera, w którym niestety znów obkupiłam się w siatę wszystkiego, co niepotrzebne).

Dziś mam lekkie efekty uboczne w postaci lżejszego portfela i tego przykrego wrażenia, że moje mieszkanie to ciasna klitka, w dodatku stara i odrapana. Bogatsza jestem jednak o miłe dwa dni, kilkadziesiąt godzin plotek, anegdot, dyskusji i zwierzeń oraz kolekcję idiotycznych zdjęć (których pstrykanie bolało po prostu, tak trząsł mi się brzuch ze śmiechu). Bilans zatem wypada dodatni. 

Dzięki, dziewczyny  

♥