za rękę

Obchodzę ten dzień wyspana jak za starych, dobrych czasów. Śniadanie nie przerywane rozlanym kakao, upadającymi widelcami, trajkotaniem i pytaniami w stylu, co to jest bydło hodowlane.

Dziwnie mi, niby przyjemnie, a jakoś nieswojo. Obchodzę ten dzień już bez nadętych ceregieli, bez prezentów i kwiatów. Uczyniliśmy z niego Dzień Świętego Spokoju, okazję do zwyczajnego całkiem relaksu i prostych przyjemności. Niby fajnie tak pobyć we dwoje w dniu naszego święta, ale dziwne to święto bez niej. Fakt, sześć lat temu była tylko planem, potrzebą, wirtualnym bytem w naszej wyobraźni, enigmatycznym kimś. Nikt nie spodziewał się hiszpańskiej inkwizycji. Ale ja nie o tym dziś, bardziej chodzi mi po głowie ta refleksja, że definicja MY się poszerzyła. I że nie jest to przejaw typowego rozpadu miłości romantycznej pod wpływem rodzicielstwa. Po prostu MY to my troje, bo choć wciąż lubię być tylko z nim, to za długo się nie da. Brakuje tego trajkotania i pytań o bydło hodowlane.

Jak co roku piątego lipca patrzę na te zdjęcia. Widzę perfekcjonistkę, która tak się skupiła na organizacji całej oprawy, że omal nie zapomniała o tym, co najważniejsze. Widzę kobietę, która nie miała wątpliwości i która miała rację, bo dobrze wybrała. Widzę dwoje ludzi, którzy nie mieli pojęcia, jakie kłopoty na nich spadną i dobrze, bo jeszcze by się rozmyślili. A tak są razem dzisiaj, po wielu problemach i przed wieloma jeszcze większymi. On właśnie słucha za głośno muzyki w wannie, śpiewa (jezu, niech już przestanie). Ja siedzę na niepościelonym łóżku, przez otwarte na oścież drzwi widzę balkon cały w kwiatach i czubki drzew, pachnący lipcem wiatr wpada do środka i zapowiada dobry dzień.

Dziś nie ma fajerwerków, gołębi, koronek, kwiatów ani szampana. Jak dobrze, że dziś są piżamy, niepościelone łóżka, fałszywy śpiew dobiegający z łazienki. Ślub to rytuał przejścia, niepotrzebnie mydlący oczy głównym bohaterom. Bo już następnego dnia nic nie zostaje z tej wymuskanej wydmuszki  - tylko kac i poczochrane loki. Potem już głównie proza, to może być rozczarowujące. Ja już swoje rozczarowania przełknęłam i idę dalej. Dziś akurat na obiad do Hindusa i na Opener'a, za rękę, koniecznie za rękę.