w co się bawić (w chorobie)

Kto by spał w łóżku, jak można w namiocie? Po co przebierać się gdzie indziej, jak można w tipi?

Jedzenie przy stole też jakoś strasznie wieje nudą, odkąd jest u nas to cudo. Początkowo mnie to bawiło, przez moment denerwowało, gdy musiałam przemeblować pół pokoju, żeby znalazło dobre miejsce. A, i wtedy, gdy trzeba było szykować jej posłanie, a potem z trudem mościłam swój bebzol i ledwo łapałam oddech, czytając w środku wieczorne bajki. Ale czytałam, jak na indiańską matkę przystało, dzielnie znosząc niewygody sytuacji - Brzemienny Poranek normalnie. Dziś, po pięciu dniach spędzonych z Zośką w domu, mam ochotę na mowy dziękczynne i pisałabym peany na cześć Teepee. Te cztery kije i naciągnięta nań brudnoróżowa bawełna, odkąd zajęły kąt pokoju Zofii, sprawiły nam już mnóstwo frajdy (no i trochę też niewygód, ale o tym zapomnijmy w obliczu uzyskanych korzyści). Jak ciężko nadążyć za zamkniętym w domu dzieckiem chorym na chorobę tyle dziwną, co nieodczuwalną, wie tylko ten, kto to przeżył. Rumień zakaźny, bo o nim mowa, przyozdobił tylko trochę skórę panny Zosi, zarumienił nieco lico (sic!), nic nie odejmując jej życiowej energii i kreatywności. Cztery kije i bawełna (tworzące razem skądinąd wyjątkowo gustowną konstrukcję) dawały mi upojne chwile wytchnienia od puzzli, gier, zabaw w dzidzię, stajnię, siostry i koleżanki szkolne. W takich chwilach naprawdę cieszę się, że piszę bloga o ładnych rzeczach:)

 

Wielką frajdę mamy też z kolejnego upominku - cudownego zestawu walizek Mini Labo z Little Room. Jako miłośniczka francuskiego designu i ilustracji dla dzieci, szaleję za produktami tej marki. Zośka, jako (prawie) pięcioletnia dziewczynka szaleje za kolorowymi walizeczkami. Oczywiście nie byłoby prawdą, że walizki uratowały nam życie w chorobie, ale z pewnością prezentują się przepięknie, a to zawsze radość.