problemy pierwszego świata

Wróciła. Ta nieokreślona tęsknota za byciem gdzie indziej.

Czasem nie piszę przez kilka dni. Mimo zajmowania się Zośką i ogólnego wiecznego zalatania mogłabym przecież podać przepis na pastę z bobu czy makaron z kurkami. Ale jakoś nie umiem o rzeczach miałkich, gdy z tyłu głowy mam ważniejsze. Często nie umiem ich od razu nazwać, to takie moje demony, wracają do mnie nieproszone. Potrzebuję wtedy solidnego policzka, żeby przypomnieć sobie, że wszystko mam.  

Moja codzienność to od pół roku już nie briefingi, mailingi i targety. Mój dzień to zakupy, porządki, obiady. Moje dylematy to co kupić: czereśnie czy maliny, ugotować makaron czy kaszę, wypić kawę czy herbatę. Pielęgnacja roślin balkonowych i spacery z dzieckiem zamiast prezentacji i prelekcji. Przedpołudniowe zakupy w hipermarketach z garstką emerytów. W porze, o której kiedyś odbywałabym spotkania, dziś rozwieszam pranie. Wieczorne pochrapywanie na kanapie uprawiam zamiast clubbingu. Już nie w strategiach marketingowych lokuję energię, a w produkcji dżemu z truskawek i rabarbaru. Żyję w mojej pastelowej sferze prywatnej. Zmęczona tamtym teatrzykiem i swoim w nim przebraniem, przekonana o jego absurdalności, wierzyłam, że klucz do szczęścia tkwi w prostym życiu. Dziś tęsknię za dźwiękiem obcasów, ich stukanie wieściło rychły show przed publicznością. Obecnie mój największy show odbywa się w porze obiadu. Trochę brakuje audytorium, tak jak brakuje mi brainstormingu i monitoringu. 

Jak to możliwe? Przecież jeszcze niedawno nie potrafiłam dłużej ukrywać swojego znudzenia i pogardy dla tych sytuacji. Ta konwencja z obcasami i ten show brzydziły mnie w swej sztuczności. Marzyłam o świętym spokoju, przedpołudniach spędzonych na fotografowaniu potraw, o większej rodzinie, o tym, by mieć czas na pieczenie chleba, układanie bukietów, upiększanie mieszkania. Udało się - chodzę boso po mieszkaniu, w długiej sukience w kwiaty, upiększam je, układam bukiety, a w głowie tęsknota za mną na obcasie, usztywnionej taliowaną marynarką, z papierosem, za mną dyskutującą o projekcie. Rzeczywiście tragedia - pomyślicie. Siedzi se baba na chacie, pije mrożoną herbatę na balkonie i marudzi, że już nie jest w kieracie. No tak, dokładnie, wiem to, mam tzw. problemy pierwszego świata. Moje małe dramaty, takie śmieszne w obliczu prawdziwych nieszczęść. Tak bardzo skupiam się na tym, żeby wybrać tak zwany lajfslajl, że nie dostrzegam faktu, że mam przywilej wyboru. Cierpię, bo w żadnym układzie nie spełniam się całkowicie i zapominam, że mam szczęście kosztować obu.

Może to moja wewnętrzna maruda, a może ta perfekcjonistka, która zmęczona dążeniem do doskonałości we wszystkich pełnionych rolach, wycofała się z jednej z powodu zadyszki? A może to wcale nie ja, tylko ten pieprzony rozkrok, w którym tkwią współcześnie kobiety? Może to ta klątwa wysokich standardów, która karze nam robić kariery i prowadzić perfekcyjne domy? Wiem jedno - długo tak nie wysiedzę, bo oszaleję. Do poprzedniego układu nie ma już powrotu, w nim też się dusiłam. Potrzebna jest trzecia droga, zanim ją znajdę, postaram się dłużej nie tęsknić i przestać marudzić. Jeszcze niejeden brainstorming przede mną. Tymczasem pójdę na balkon pić mrożoną herbatę, zabiorę Zośkę na spacer, upiekę jagodzianki. Czy coś tam, w zasadzie to nic nie muszę - postaram z tego śmiać się, nie płakać.