o powrotach

Czy ja jestem już stara? Czy zdziadziałam?

Serio, martwię się, bo oto od jakiegoś czasu uwielbiam powroty. Kiedyś, gdy zbliżał się ostatni dzień wczasów, obozu, czy gdy dobiegał końca najzwyklejszy studencki wypad do czyjejś letniej chałupy, czułam smutek. Nieraz chowałam się po kątach z mokrymi oczami, pamiętam zasnute mgłą pakowanie plecaków, ściśnięte gardło podczas pożegnań i ostatnie tęskne spojrzenie na miejsce wypoczynku. Koniec każdego wyjazdu był smutny, zawsze. Jakiś cudowny czas miał już zostać tylko wspomnieniem, przede mną - powrót do opatrzonych kątów i rutynowych działań, wypakowanie bagaży i wielkie pranie.

Od niedawna przeżywam to zupełnie inaczej, nie straszne mi te bagaże ani wielkie pranie. Im bliżej końca nawet krótkiego pobytu, z coraz większą czułością myślę o swoim łóżku, własnej wannie i ulubionym kubku. Czy to przejaw starości, że męczą mnie wygibasy w obcych łazienkach, za twarde posłania, cudze rytuały? Wciąż lubię wyjeżdżać, cudowne są takie kilkudniowe zmiany planszy z miejskiej na wiejską. Dobrze jest słuchać żurawi zamiast autobusów, wdychać polne wonie zamiast betonowych, zatopić się w zieleni, zdrzemnąć pod orzechem i oglądać zachód słońca nad polem. Teraz jednak nie przeciągam powrotu w nieskończoność, sprawnie pakuję torby, bez sentymentu zamykam bagażnik, nie posyłam tęsknych spojrzeń, nie odwracam się, jadę do domu. Żadnych mokrych oczu i ściśniętych gardeł. Rozpakowuję bagaże, zaczynam wielkie pranie, karmię kota, podlewam podeschnięte kwiaty, parzę herbatę w ulubionym kubku, rozkładam się we własnej wannie, koję wzrok kolorami, które uwielbiam. Opatrzone kąty i rutynowe działania dziś nie mierżą, a dają spokój i bezpieczeństwo. Już lubię powroty. Albo zdziadziałam albo wreszcie mam DOM.

 

Kubek w kropki Krasilnikoff i herbaty Tafelgut  - Scandishop.