czekamy

Od wczoraj myślę tylko o jednym. Wzruszenie i podniecenie, milion obrazów na minutę.

Wyobraźnia podsuwa mi już tylko te najsłodsze - widzę moją malutką córeczkę. Widzę moje córki, tak - CÓRKI. Czujecie, jak to brzmi? Będę mieć dwie córki. Ta informacja mnie odblokowała, totalnie. Odblokowała nas oboje - wizualizacja i możliwość myślenia o niej po imieniu wyzwoliła uśpione dotychczas pokłady radości i wzruszenia. W tym miejscu czuję potrzebę dementi - nie, mój mąż nie jest teraz smutny ani zawiedziony, na szczęście nie potrzebuje syna do potwierdzania swojej męskości, ani nie uważa córek za gorszy gatunek dzieci. Będzie miał w domu babiniec, bawi go to i wzrusza. Pokopie piłę z Zośką, kolejkę zbuduje z Hanką. A jak nie będą chciały, to jego życie nie będzie uboższe, równie dobrze idzie mu bycie lekarzem misiów.

Wyobrażam sobie więc tę malutką dziewczynkę i chce mi się ryczeć. Zosia cieszy się jak głupia, że będzie ją miała. Chce ją wozić w wózeczku, karmić kaszką i nauczyć wszystkiego. Chce jej oddać swoje kocyki dla lalek i za małe ubranka. Tak strasznie cieszy się, że przydadzą się te jej prawie nie noszone, fioletowe kozaczki, aż chce mi się ryczeć. Już nie będzie sama, będą dwie, razem, już zawsze. Siostrzane więzi wydają mi się jakieś takie magiczne, w dzieciństwie zazdrościłam dziewczynkom, które miały siostry. Wyobrażałam sobie, jak super muszą się razem bawić, jak chichrają się w nocy pod kołdrą, pożyczają sobie spódnice i spinki do włosów. Mam nadzieję, że będą się bardzo kochać i jak o tym pomyślę, to już naprawdę strasznie chce mi się ryczeć.

Odblokowuje się też we mnie matka-chomik, matka-gadżeciara, wyłazi wreszcie Polka - miłośniczka pięknych rzeczy. Oprócz obrazów małych rączek i stópek, oczami wyobraźni widzę też malutkie sukienki, wełniane rajstopki, pudrowe kaftaniki. Widzę tiulowe spódniczki, pastelowe kwiatki, misie, króliczki i chcę kupić je wszystkie.

Jaka będzie Hania? Czy urodzi się z czarną czupryną jak Zosia? Będzie jak ona uparta i krnąbrna? Czy polubi brzoskwinie, czy może bardziej truskawki? Jakie będą jej pierwsze słowa? Czy będzie śpiochem, czy rannym ptaszkiem? To nie jest tak, że już się nie boję. Po prostu nareszcie się jaram, niech ten stan trwa już do końca i przyćmiewa obawy. Jestem niecierpliwa jak poprzednio. Hanuś, rośnij szybko i wyłaź, czekamy. 

 

źródło zdjęć: Pinterest