to ciepłe uczucie

Coś się nie rozpisuję o tym moim nowym dziecku, co? Aż sama się dziwię, myślałam, że więcej dzidziusiowych treści tu będę przemycać.

Zaczęłam się zastanawiać, czemu - skoro piszę, o tym, co ważne i ładne, co wzrusza i porusza - czemu nie o ciąży i nie o bobasach? Powód pierwszy jest prozaiczny - wpisów zakupowych nie ma, bo też mnie one jakoś szczególnie nie kręcą (te zakupy). W pierwszej ciąży prosto z usg w 12-tym tygodniu poleciałam do sklepu po pierwsze śpioszki, tak się nie mogłam doczekać. Do roli matki przygotowywałam się merytorycznie - książki, gazety, internety, fora i zakupy. Długo i wytrwale poszukiwałam: pościeli, kocyków, leżaczków i chust, dokonałam bardzo świadomych wyborów: laktatora, pieluch, kremów i oliwek.

Jutro stuknie mi połowa ciąży, a ja mam w szafie jeden kocyk i dwie bawełniane pieluszki. Wiem, że zdążę, wiem, że mam jeszcze kolejne 20 tygodni, wiem, że sporo gadżetów po Zośce wala się u nas i kilkorga znajomych. Ja to wszystko wiem, ale i tak się martwię. Bo to nie ja. Bo gdy się czymś jaram, to działam, przygotowuję się, planuję, kupuję, oglądam, zbieram. Bo rozumiem już, czemu się nie jaram i czemu się nie rozpisuję. Bo się boję. Bo mam mieszane uczucia.

Przyzwyczaiłam Was, że nawet jak gorzkawo i ironicznie, to jednak zawsze z happy endem tu piszę. Że mój świat jest poukładany, bo wiem, co jest ważne, a co ważniejsze. A teraz znów się jakoś gubię. Bo nie mam nic ckliwo-wzruszającego do powiedzenia na temat mojego stanu, ani tego, co ma nadejść. Bo choć chciałam mieć dwoje dzieci, to teraz się boję. Boję się, czy sobie poradzę, boję się porodu, nieprzespanych nocy, boję się, czy starczy mi miłości. Boję się, jak to wszystko ogarnę. Boję się, że nie starczy mi siebie dla siebie. Boję się, że po macierzyńskim muszę sobie znaleźć jakieś zajęcie i boję się, że nie dam rady. Bo miałam nadzieję, że za drugim razem będzie inaczej, a jednak nie - wciąż nie jestem fanką bycia w ciąży. Bo jestem na uboczu życia, wypadam z obiegu - zawodowego, towarzyskiego, bo jestem obecnie tylko inkubatorem i to jest trudne. Smutne to jest dla kogoś, kto jak ja zawsze lubił ruch i zmiany. Myślałam, że potrzebuję spokoju i przerwy, pragnęłam być w domu, piec chleb na bosaka w długiej, ciążowej sukience, pisać bloga i mieć czas na zastanowienie się, co tak naprawdę chcę robić w życiu. A teraz nie umiem się cieszyć tym, bo za bardzo się boję. Nie wiem sama, gdzie podziało się to ciepłe uczucie, które miałam jeszcze z rok temu na myśl o drugim dziecku - że jakoś to będzie, że sobie poradzimy, że będzie fajnie, wesoło i gwarno. Że przecież najważniejsza jest rodzina i nie dam jakimś prozaicznym przeszkodom sterować moim życiem. Chciałabym się już przestać bać i przejść do fazy jarania i planowania. Patrzę sobie więc na takie zdjęcia i robi mi się trochę cieplej.

 

źródło: Pinterest