the asparagus project

 

W maju blog ten powinien nosić nazwę "The Asparagus Project". Zostało mi jeszcze do spróbowania risotto i wtedy może się uspokoję. Nazwijcie to kaprysem ciężarnej baby i znieście, proszę, jeszcze przez chwilę ten mój szparagowy odpał.

Chyba nigdy jeszcze nie byłam tak monotematyczna, to sobie raz będę, słodyczy unikam, rzadko piekę, a potrzebę mam dzielić się tym, co aktualnie uważam za pyszne. Teraz pewnie polecą spekulacje na temat domniemanej płci potomka, bo faktycznie głównie wytrawne chodzi mi po głowie. Z wielkim smakiem zeżarłam ostatnio gar młodej kapusty z koperkiem, przysmakiem wielkim są dla mnie też ziemniaki. Zwykła, prymitywna sałatka ziemniaczana z octem, oliwą, cebulą i pieprzem zawróciła mi w głowie nietęgo. Kasza, buraki, twaróg z rzodkiewką - to dobre jazdy, nawet jeśli wskazują, że będę mieć syna (nie mam nic do synów, ale nie znam się na nich, zasadniczo preferuję córki). Słonej ochoty jest też strona mroczna. 

Kto był w ciąży, już pewnie się domyśla, może pamięta ten dziki ślinotok, jakiego wiele z nas doświadcza, przechodząc koło fast-foodów. Watowate buły z podrabianym mięsem, panierowane kurczaki i arcysłone frytki mogły dla mnie wcześniej nie istnieć, jadałam je sporadycznie, zazwyczaj nietrzeźwa. Teraz mówią do mnie głośniej niż kiedykolwiek i to jest podłe, bo wyrzuty sumienia po spożyciu makkanapki są gigantyczne. To niesprawiedliwe i przykre, że ciężarne muszą robić to w ukryciu, żeby uniknąć karcących spojrzeń współgrzeszników. Ci bowiem szkodzą tylko sobie, ty, kobieto w ciąży, nie masz prawa do grzechu, bo ty masz dziecko w sobie. A dziecko, jak wiadomo, to wspólna własność, o kobietę w ciąży dbają i troszczą się wszyscy (o ile nie wymaga to ustąpienia miejsca w kolejce). Może sobie człowiek zdrowo się odżywiać, gotować te kasze, szamać te buraki, a i tak szlag wszystko trafi na widok szyldu ze staruszkiem w fartuszku, wieszczącym rychły smak smażonych kur. 

Żałuję i wstydzę się, dlatego jak o większości rzeczy, których żałuję i których się wstydzę, napiszę o tym, bo wiem, że nie ja jedna tak czuję. Bo wiem, że czasem potrzebujemy rozgrzeszenia. Bo kobiety konspiracyjnym szeptem przyznają się czasem sobie nawzajem, że zjadły paczkę czipsów i ukryły opakowanie przed mężem, albo że mijają kebaby w drodze z pracy do domu i zazwyczaj przegrywają walkę z własną słabością. Wiedząc, że to może mi się znowu przytrafić, witaminy jem na zapas, w domu prowadzę się idealnie i jem mega zdrowo. Właśnie idę po jabłuszko, a potem upiekę buraczki. 

Krem z białych szparagów

Składniki:

1 pęczek szparagów
3 średnie ziemniaki
1 cebula
1 litr wody lub bulionu warzywnego
łyżka masła
sól, pieprz

do podania: grzanki, drobno starty parmezan, pietruszka

Przygotowanie:

• szparagi i ziemniaki umyć, obrać, pokroić
• cebulę pokroić, zrumienić w garnku na łyżce masła
• dodać szparagi i ziemniaki, sól i pieprz, dusić z cebulą na maśle przez kilka minut, mieszając
• zalać wodą, zmniejszyć gaz, przykryć garnek i gotować ok. 20 minut, aż warzywa zmiękną
• zupę zmiksować (można przedtem wyjąć główki szparagów do dekoracji)
• podaję ją z grzankami z białego pieczywa (prażę pokrojone bułki na suchej patelni, pod koniec daję płatek masła i intensywnie mieszam), odrobiną startego sera i drobniutko posiekaną pietruszką
• biorę dokładkę :)