nie umiem namilczeć się temu

Dziś rano nie mogę nacieszyć się Zośką, nie umiem nasycić się jej uśmiechem, zapachem, nie mogę najeść się nią i zacałuję chyba. Brzuch zagłaszczę.

Dziś doceniam urodę codzienności bardziej niż kiedykolwiek. Dziś kocham życie mocniej niż jeszcze przedwczoraj. Jeszcze większą radość czerpię z kwitnącego bzu i błękitnego nieba. Przyjemności życia dziś dostrzegam lepiej i szczęścia moje przeróżne doceniam bardziej. Bo żyję, siedzę tu przy kuchennym stole i piszę, popijając herbatę. Bo Zośka jest w przedszkolu, bawi się teraz pewnie z dzieciakami na dworze. A dziś ten kuchenny stół, herbata, i to przedszkole, dziś ten kwitnący bez nie są tak oczywiste jak były jeszcze przedwczoraj, kiedy o mały włos mogłam to wszystko stracić. 

Bo komuś się spieszyło, bo ktoś nie pomyślał, nie spojrzał, nie przewidział. Samochód wyleciał mi pod same koła, gdy jechałyśmy sobie spokojnie z Zośką drogą z pierwszeństwem. Nie podejrzewając niczego, gadając sobie wesoło we wtorkowe popołudnie tuż po deszczu. Niesamowite jest to, jak człowiek w takiej sytuacji niemal do końca ma nadzieję, że nic złego mu się nie stanie. Ciekawe, czy Ci, którzy giną na drogach, też tak myślą. Dopiero ostatnia sekunda przed hukiem nie zostawia złudzeń - o cholera, hamuję, ale i tak w niego wjeżdżam. Trzask blachy i brzęk szkła, a potem przez chwilę taki zastój i cisza, stoję na środku skrzyżowania, spod maski mi dymi, serce wali jak szalone. Ciszę przerywa płacz Zośki, łapie się za brzuch i klatkę piersiową, krzyczy, że boli. Ale żyjemy, mogę wstać i szybko wyjąć ją z fotelika, tulić najmocniej jak potrafię, żeby przestała trząść się ze strachu. Boli mnie brzuch, z auta wciąż cieknie i dymi. Odkrywam o sobie, że jednak myślę i działam, wyłączam silnik, proszę o pomoc w zepchnięciu auta, ściskam Zośkę i jednocześnie wyciągam torebkę, jedną ręką ją tulę, drugą macam dokumenty i telefon, ręce mi drżą, ale udaje mi się zadzwonić - rozsądek wygrywa i do rodziców, którzy są blisko, zamiast do męża, który daleko. Potem jeszcze wycie syren, zamieszanie, mówi do mnie za dużo ludzi na raz, jednocześnie tulę Zośkę, dmucham w balonik, podaję pesele, martwię się czy samochód nie wybuchnie i o rzeczy z bagażnika, boli mnie brzuch i boję się.

To był bardzo długi dzień, czekało nas jeszcze wiele wyczerpujących godzin w szpitalu, podczas których zastanawiałam się sto razy, co by było gdyby. Gdybym jednak pojechała inną drogą, albo gdybym załatwiła sprawy wcześniej, albo gdyby nie korek, gdyby nie deszcz. Wtedy może nic by się nie stało, spałybyśmy teraz spokojnie w domu, a moja rakieta stała sobie bezpiecznie pod domem. A gdybym jechała szybciej? A gdybyśmy jednak kupili mniejszy samochód? A gdybym nie zapięła pasów? Nie chciałam wiedzieć co wtedy. Dziś boli mnie szyja i kark, ale moje dzieci są całe i zdrowe. Tylko nie mam już samochodu i wciąż się zastanawiam, co by było gdyby. Słabość ludzkiego umysłu chce wierzyć, że to miało jakiś sens. Bo może przy następnym wypadzie za miasto stałoby się coś gorszego i dobrze, że w ten w miarę niegroźny sposób dowiedziałam się, że poduszki powietrzne nie zadziałały. Chciałabym umieć skończyć to gdybanie, przerwać lawinę myśli, przypomina mi się taki wiersz:

 

"Zdarzyć się mogło.
Zdarzyć się musiało.
Zdarzyło się wcześniej. Później. Bliżej. Dalej.
Zdarzyło się nie tobie.

Ocalałeś, bo byłeś pierwszy.
Ocalałeś, bo byłeś ostatni.
Bo sam. Bo ludzie. Bo w lewo. Bo w prawo.
Bo padał deszcz. Bo padał cień.
Bo panowała słoneczna pogoda.

Na szczęście był tam las.
Na szczęście nie było drzew.
Na szczęście szyna, hak, belka, hamulec, framuga, zakręt, milimetr, sekunda.
Na szczęście brzytwa pływała po wodzie.

Wskutek, ponieważ, a jednak, pomimo.
Co by to było, gdyby ręka, noga,
o krok. o włos
od zbiegu okoliczności.

Więc jesteś?
Prosto z uchylonej jeszcze chwili?
Sieć była jednooka, a ty przez to oko?
Nie umiem się nadziwić, namilczeć się temu.
Posłuchaj.
jak mi prędko bije twoje serce."


"Wszelki wypadek" Wisława Szymborska