jak dobrze

Stałam w nocy przy oknie, z wysokiego piętra patrzyłam na miasto.

To była Warszawa, nocowaliśmy w jakimś obcym mieszkaniu. Dziewczynki już spały, a ja stałam i patrzyłam z góry. Coś dziwnego spadało z nieba, leciało powoli między szczytami budynków, zniżając swój lot. Poruszało się jak helikopter, kształtem przypominało wagonik zabawkowej kolejki. Nagle zaczęło płonąć, leciało w dół jak kula ognia, której światło ukazało następne...były ich dziesiątki, setki, wszystkie w pewnym momencie wybuchały i płonąc szybowały w dół, powoli, lecz nieuchronnie, wirowały nad miastem jak jakieś śmiercionośne płatki śniegu. A więc stało się - pomyślałam - wojna. Zaczyna się tu i teraz na moich oczach. Dzieci! Chronić dzieci! Schować gdzieś, zabrać, jezusmaria, ale gdzie?! Jesteśmy przecież w tej cholernej Warszawie, mamy ze sobą tylko kilka ubrań i nie wiem, gdzie się ukryć!

Podniosłam się gwałtownie, z trudem łapiąc oddech i wybuchłam płaczem. Poczułam strach o dzieci tak silny, że poryczałam się i trzęsłam z przerażenia. Jeszcze kilka razy budziłam się tej nocy, potrzebując chwili, żeby uzmysłowić sobie, że wszystko jest w porządku. Długo nie mogłam zasnąć, zastanawiałam się, co bym zrobiła, gdyby rzeczywiście zaczęła się wojna, gdyby obudziło mnie bombardowanie czy strzały. Co bym ze sobą zabrała, dokąd uciekła? Jak obroniłabym dziewczynki? Ten sen spowodował, że zaczęłam analizować takie czarne scenariusze. No wiecie - czy powinnam trzymać gotówkę w skarpecie? Mieć generator prądu i zapasy wody pitnej w piwnicy? Żeby mieć jakiś plan na wypadek gdyby szaleństwo Wladimira okazało się jeszcze bardziej szalone.

Ten sen sprawił też, że rano o mało nie podusiłam dziewczyn, o mało nie połamałam im kości od uścisków, bliska byłam zacałowania. Tuliłam to małe mocno i delikatnie jednocześnie, wąchałam łapczywie, ze łzami w oczach napawałam się jej śmiesznym gaworzeniem.  Jak dobrze, że ona zna tylko dobro i ciepło. Jak dobrze, że Zośka może być teraz w szkole, a my w tym łóżku. Mój mąż w pracy, a nie na froncie. Jak cudownie mieć to życie i swoje w nim problemy - mieć za mało: odpoczynku, misek do sałat i pokoi w mieszkaniu. Nie mieć: czasu na ufarbowanie włosów, etatu ani planów na wakacje. Mieć: dzieci, męża, rodziców, dom, spokój i miłość. Tyle spokoju mieć i tyle miłości!

Hania o poranku kulała się na kudłatym dywaniku z Ikei i  w produktach Maylily:

chusta bambusowa z pomponikami 

lekki kocyk bambusowy w piórka 

podusia bambusowa w piórka 

Sesja powstała jako swoista rozgrzewka przed ciekawym projektem, który będę realizowała z tą marką. O jego owocach poinformuję Was w swoim czasie :)

piżamka - Zara Home Kids