goła i zawstydzona

 

Jutro rano wszyscy ruszycie do pracy, więc pomyślałam, że może Wam się przydać właśnie dziś mój pomysł na lunch – warstwowa sałatka w słoiku.

Nieco zdrowsza i mniej obciachowa od jarzynowej w szkle po ogórkach. Potrzebne będą: hipsterski słoik, liście młodego szpinaku i rukoli, pieczony burak, pokrojony w cieniutkie plasterki, domowy hummus i pestki.  Składniki układasz warstwami w słoju, by w pracy wyłożyć je na talerzu i zjeść w czasie przerwy, w dupie mając kanapki po osiem złotych od pani bułeczki, zapocone w styropianie kotlety na telefon czy happy hours w knajpie za rogiem. Dzięki hummusowi sałatka nie przypomina zwiędłej papki, jak te polane oliwą czy dressingiem (i która tak lubi puszczać soki w damskich torebkach, wprost na kalendarze i smartfony), jednocześnie nie jest sucha i ma tę swoją kropkę nad i, która wieńczy całość. Trzeba sobie jakoś radzić w tych biurach, co nie? Wiem coś o tym, mimo że gdy jutro rano ruszycie do pracy, ja nie ruszę. 

Moja praca jest w moim domu, mój home office znajduje się w kuchni, przy oknie, gdzie fotografowałam tę sałatkę. On jest przy biurku i na kanapie – to tam piszę, obrabiam zdjęcia, odpisuję na maile. To może Was zniesmaczyć, ale czasem odpisuję także z łazienki. Nie ruszam do mojej pracy, tkwię w niej non stop, w każdej wolnej od dzieci i domowych obowiązków chwili piszę teksty, aranżuję, dekoruję, pstrykam, odpowiadam na pytania, wiadomości i komentarze.  Mam ochotę Wam coś o tym opowiedzieć. Chciałabym, ale się wstydzę. Bo pisząc to czuję się, jakbym wyszła nago na ulicę. Bo mam wrażenie, że zaraz pokażę Wam swój za duży tyłek i moje gołe cycki. Nie, nie będzie golizny ani obsceny – będzie to tyłek psychiczny i mentalne cycki, jeśli wiecie, o co mi chodzi. Wybaczcie, ale na potrzeby tego wyznania muszę uczynić z Was w głowie jedną czytelniczą masę. Jak żołnierz na wojnie, któremu łatwiej dzięki temu zabijać.

Wstydzę się Wam przyznać, ile to dla mnie znaczy, bo wtedy łatwiej będzie mnie skrzywdzić, wyszydzić, że biorę na litość, że za bardzo się reklamuję, że nie znam umiaru. Boję się powiedzieć, jak bardzo to dla mnie ważne. Głupio mi wyznać, że jestem dziewczynką, która czeka, aż ktoś ją pogłaszcze po główce. Jestem piątkową uczennicą, która chce zdobyć dyplom za ładnego bloga. Świadectwo z czerwonym paskiem za bycie blogowym prymuskiem. Przykro to mówić na głos, ale jestem tylko bezrobotnym socjologiem z nadwagą, który marzył o karierze, ale oprócz rodziny nie ma nic – tylko ten za długi adres, przestarzały szablon, a w nim stek swoich wypocin i parę tysięcy zdjęć. Tylko to mam i trzymam się tego kurczowo, bo inaczej utonę.

 

Możesz mnie pogłaskać po główce za złotówkę i dwadzieścia trzy grosze. Możecie razem zrobić zrzutę na mój dyplom. Zafundować mi dwa paski na świadectwie esemesami. Wstydzę się o to prosić i głupio mi się tak obnażać. Ale robię to, bo nigdzie jutro nie ruszam ze swoim słoikiem, nie mam dokąd. A wy możecie zrobić tę zrzutę albo nie robić nic i pozwolić mi patrzeć, jak mój dyplom frunie do innych – bardziej prymusków i lepszych cwaniaczków. Będzie mi smutno, bo bardzo czekam, aż ktoś mnie wreszcie pogłaszcze po główce, ale wciąż będę nadawać do Was z mojego home office, tylko goła  i zawstydzona.