gdzie byłam, jak mnie nie było

Nie mogłam się doczekać tej chwili.

Przez ostatnie dziesięć dni marzyłam o tym, by siedzieć na własnej kanapie, z jej ciepłym ciałkiem na piersi. Marzyłam, żeby być razem, tęskniłam do wszystkiego, co domowe, fantazjowałam o spaniu w swoim łóżku, z Nim. Chciałam znów czuć się bezpiecznie i błogo. Dokładnie tego dnia, kiedy opublikowałam mój ostatni (słynny już) post, trafiłam do szpitala, by wyjść z niego dopiero wczoraj. Za karę za obrazę uczuć kilku Anonimowych - powiedzieliby pewnie Ci najgłośniej wrzeszczący w komentarzach. Za karę, nie za karę - trafiłam. Przestraszona i smutna, w piszczącym łóżku z dziurawą pościelą, leżałam z wenflonem wśród roniących kobiet. Ktg, ciśnionko, prochy, trzy wizyty na porodówce, oksytocyna, wypełnione niepokojem, tęsknotą i nadciśnieniem czekanie. Zasadniczo rzadko jestem dzielna, a w takich okolicznościach to już całkiem ze mnie mięczak, pochlipujący w poduszkę, wystraszony jak dziecko.

Nie takiego rozwiązania pragnęłam, nie na taki finał liczyłam. Piszę o nim już pogodzona, bez traumy, ale gdy trzeciego listopada bardzo wcześnie rano setne chyba ktg, które wykonano mi na patologii ciąży wyszło mocno niewyraźne, zdębiałam. Od tamtej pory już wszystko szybko - szybko na porodówkę, szybko oksytocyna, zaraz potem tlen, nagle spada tętno i robi się gwar. Szybko na salę operacyjną, sama, bo mój mąż nie zdążył nawet dojechać do szpitala. Chyba na zawsze zapamiętam ten moment, gdy siedzę na stole operacyjnym pod wielką lampą, anestezjolog wkłuwa mi się w kręgosłup, wokół lekarze i pielęgniarki układają skalpele, zakładają czepki, a ja siedzę tam, goła, i ryczę, serce mi wali jak szalone, a łzy jak grochy kapią mi na brzuch.

Nie chcę się skupiać na tym, co bolesne i nieprzyjemne, bo jednak od chwili, gdy z głębi moich bebechów wygrzebali mi Hankę, jestem już wciąż bardziej szczęśliwa niż obolała. Nie skupiając się więc zanadto wspomnę swój żal, że musiałam to przeżyć. To upiorne grzebanie w bebechach i tę bolesną rekonwalescencję. Potworny ból wstawania z łóżka, tę słabość, gdy blada jak zombie, zgięta w pół, z kroplówką w jednej dłoni i workiem od cewnika w drugiej, próbowałam wykonać wokół siebie najprostsze czynności. To się wydawało takie intuicyjne, że nie powinnam być wtedy sama. Właśnie wtedy on powinien mi pomagać podnieść się z łóżka, podać wodę, przewijać nasze dziecko. Nie pomagał, bo nie mógł, bezduszność higienicznych restrykcji i regulaminów bolała bardzo.  Ta samotność to dla mnie jedno z najtrudniejszych doświadczeń pobytu w szpitalu. Było jeszcze po porodzie trochę żalu i niepokoju, gdy okazało się, że młoda ma infekcję, więc powrót do domu oddalił się o kolejne dni w skrzypiącym łóżku z dziurawą pościelą. I z jednej strony tęsknota za nimi, za normalnością i domem, ból - już coraz mniej brzucha, a coraz bardziej pleców, mięśni, pękających pod nawałem pokarmu piersi. 

A z drugiej strony - tylko ona i ja. Mogłam gapić się na nią godzinami. I gapiłam się. Podziwiałam doskonałość tej cudnej twarzyczki, wpatrywałam się z zachwytem w jej ziewnięcia i miny, głaskałam, wąchałam, tuliłam, karmiłam. Zwariowałam, zalała mnie hormonalna fala bezgranicznej miłości, oczadziałam z zachwytu, oszalałam ze szczęścia. Dziękowałam za każdą niechcianą i nielubianą minutę tej ciąży, za każdą chwilę tego bólu i za dziurawą pościel - jeśli to miała być moja cena za taką miłość i za taki cud, to ja czuję się wdzięczna.

W obliczu tego, co najważniejsze, w chwili lęku o zdrowie dziecka, wszystko inne schodzi na dalszy plan - to oczywiste. Domyślacie się, gdzie miałam tę idiotyczną dyskusję pod poprzednim postem? Absurdalność tego zjawiska nie przestaje mnie zadziwiać. Czytam sobie teraz (bo jednak w szpitalu wolałam oszczędzić sobie dodatkowych skoków ciśnienia) wypowiedzi zranionych i nadziwić się nie mogę. Nie sądziłam, że to, co piszę może być za trudne, a jednak, okazuje się, że nie każdy powinien tu zaglądać - bo jeszcze nie zrozumie i go zaboli (a tego byśmy przecież nie chcieli). Powiem to tylko raz i nie będę zagłębiać się później w żadne dyskusje - kpiłam, owszem, ale z hipokryzji, nie z niczyjej żałoby. Szydziłam - tak, z pustej konwencji, a nie z cudzych uczuć. Ironizowałam na temat rytuału pozbawionego głębi, z fasady, z miałkich relacji, płytkich intencji - kto tego nie zrozumiał, niech tu więcej tu zagląda. Serio - nie będę płakać po Anonimowych Awanturnikach, co więcej - właśnie zablokowałam tu dostęp tym, którzy nie mają odwagi podpisać swoich zarzutów. Przykro mi, jeśli przez to stracą możliwość komentowania inni, ale nie chcę więcej czytać takich bredni na - jakby nie patrzeć - MOIM BLOGU. W sumie to może powinnam się cieszyć? Fala hejtu dosięgła Polkę, + 100 punktów do lansu, jeszcze poczuję się popularna. Że zepsułam swój wizerunek? Że straciłam czytelników? Nie rozumiał mnie, kto sądził, że jestem ciepłą kluchą, której życiowym celem jest smażenie idealnych pankejków. Źle odczytał mój wizerunek, kto widział w Polce perfekcyjną panią domu bez poglądow.  Tym z Państwa, których udziałem stało się to nieporozumienie, a ponadto: pieniaczom, awanturnikom, marudom, czepialskim, nadwrażliwcom, osobom bez dystansu, refleksji, poczucia humoru, z deficytem inteligencji - serdecznie już dziękuję.