Nie ma mnie prawie tu ani teraz.

Pewnie jako kobieta aktualnie niepracująca mogłabym się bardziej starać.

Mamy to! Pokój Zośki gotowy!

No i przyszła. Jeszcze nie złota, ale już gdzieniegdzie rdzawa, tu i ówdzie żółtawa.

  Po moim sierpniowym zrywie wyprawkowym poczułam się spokojna. Że niby tyle już mam, jestem prawie gotowa. 

Jesteśmy z Hanką jak ta figa: ona dojrzała we mnie, ja z nią w środku pękata.

Małe, a wiele potrafią. Zbierane konsekwentnie, latami, czynią piękne wnętrze w mało inwazyjny dla portfela sposób.

To jest jakaś złośliwość chyba - kiedy wyjątkowo mam ochotę zatopić się w jesieni, ta nie przychodzi.

Ładnie? Jeszcze nie umiem się tym w pełni cieszyć. Jestem jeszcze sztywna ze zmęczenia.

Są takie poranki, kiedy budzę się rano i wiem, że to jest ten poranek, kiedy muszę trochę nagrzeszyć.